Η Τραγικότητα της Ελληνικής Οικογένειας

Ο Έλληνας παρουσιάζεται σαν εύπιστος, ανεύθυνος και ότι ψάχνει πάντα κάποιον να πιαστεί, ενώ μπορεί να σταθεί μόνος του.

Ο μύθος της δεμένης οικογένειας

Αρκετές φορές η καχυποψία και η δυσπιστία εμπεριέχουν τον τρόμο μήπως αφεθούμε έρμαια στη φαντασιωσική παντοδύναμη μητέρα (κοινωνία, κράτος, εξουσία, σύντροφο, θεότητα, θεραπεία κλπ.) Είναι χρήσιμο να διευκρινιστεί ότι στατιστικά οι «δεμένες» οικογένειες «δένονται» κυρίως από τις ανάγκες της μητέρας που φυσικά δεν καλύπτονται από την συναισθηματική οντότητα του πατέρα-συζύγου. Οι ανάγκες αυτές μαρτυρούν την ψεύτικη νίκη της επί του αρσενικού. Διατηρείται με αυτό τον τρόπο το παιδί ως λάφυρο εξαρτητικό που υπενθυμίζει την κυριαρχία της. Είναι κατανοητό πως σ’ αυτή τη μάχη κανένας δεν έχει κερδίσει. Ο μόνος ηττημένος είναι το παιδί. Γνωρίζουμε πως η εξατομίκευσή του πραγματοποιείται με φυσιολογική οριοθέτηση ανάμεσα στην ηλικία των 1,5-3 ετών.

Συζυγική υποβάθμιση

Σφιχτοδεμένη οικογένεια και ανωριμότητα

Πολύ συχνά ακούμε σε συζητήσεις να είναι στα χείλη όλων ερωτήσεις όπως: «τι έχει πάει τόσο στραβά;», «πως φτάσαμε εδώ που είμαστε;» κ.λ.π. Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τα προβλήματα που είναι κοινά σε παγκόσμια κλίμακα, στην Ελλάδα έχουμε να αντιμετωπίσουμε κι ένα σημαντικό τοπικό ζήτημα: την ανωριμότητα! Δυστυχώς ακόμη και σε συνέδρια, γίνεται συχνά ειδική μνεία σε σχέση με το ότι ο μέσος Έλληνας αργεί να ωριμάσει.