γράφει ο Δημήτρης Παπαδάτος

κεφτόμουν χθες την “πολυσύχναστη” ζωή μου και στρατιές προσώπων πέρασαν από μπροστά μου.

Εκατοντάδες άνθρωποι: συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι, γείτονες, δάσκαλοι, ενδιαφέροντες κι αδιάφοροι.. εχθροί και αντιπαθείς...

Δεν ήξερα τι να τους κάνω. Δεν ήξερα τι να πρωτοθυμηθώ…

‘Ετσι, αποφάσισα να τους κατατάξω σε συγκεκριμένες κατηγορίες… για έχω μια τάξη στη μνήμη, στο παρελθόν και το μέλλον μου.

Εκείνοι που τους προσφέρουμε χώρο

Είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αγαπήσαμε, οι άνθρωποι της ζωής μας, όλοι αυτοί που θέλουμε να παραμείνουν δίπλα μας, όποια σχέση κι αν έχουμε μαζί τους. Οι άνθρωποι που θαυμάζουμε ή εκτιμούμε, οι άνθρωποι που μας κάνουν να νιώθουμε καλά. Οι άνθρωποι που ακόμα και η σκέψη της απώλειάς τους μας τρομάζει.

Εκείνοι που πιάνουν χώρο

Σ’ αυτούς θα συμπεριλάβουμε πρώτα απ’ όλα εκείνους που κάποια στιγμή αγαπήσαμε και στη συνέχεια απορρίψαμε. ‘Ολους αυτούς που όταν γνωρίσαμε καλύτερα, αποφασίσαμε πως δεν μας ταιριάζουν. ‘Ολοι όσοι μας απογοήτευσαν ή μας πλήγωσαν, όλοι αυτοί που δεν μας ταιριάζουν πια επειδή αλλάξαμε ή άλλαξαν και για κάποιο λόγο παραμένουν στη ζωή μας. ‘Ολοι αυτοί που, ενώ ξέρουμε ότι πρέπει να αφήσουμε πίσω και να προχωρήσουμε, συνεχίζουν να μας απασχολούν και να καταλαμβάνουν τον πολύτιμο χώρο που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε σε κάποιους άλλους.

Εκείνοι που μας δίνουν χώρο

Είναι όλοι αυτοί που μας ανοίγουν την καρδιά τους χωρίς να περιμένουν κάτι από εμάς. Οι άνθρωποι που ανοίγουν την πόρτα της ψυχής τους διάπλατα και μας προσκαλούν να περάσουμε γιατί αυτό επέλεξαν. ‘Ολοι αυτοί που καθαρά και ξάστερα θα προσφέρουν ό,τι έχουν χωρίς αντάλλαγμα. Είναι όλοι αυτοί που μπορούμε να πληγώσουμε, όλοι αυτοί οι καλοπροαίρετοι που μπορούμε να “σκοτώσουμε” με ένα ψέμα. ‘Ολοι όσοι συγχωρούν τα λάθη μας και συνεχίζουν να μας αγαπούν γι’ αυτό που είμαστε. Όλοι αυτοί που χωρίς να επιλέξουμε τυχαία βρέθηκαν ή από συνήθεια έμειναν στη ζωή μας.

Εκείνοι που μας αφυπνίζουν

Είναι εκείνοι άνθρωποι που θυμόμαστε όσα χρόνια κι αν περάσουν. ‘Ενας δάσκαλος, ένα φωτεινό πρόσωπο, μια λαμπερή ματιά που κοίταξε μέσα μας, διάβασε, κατανόησε και με λίγα λόγια μάς ταρακούνησε από το βάλτο μας. Εκείνοι οι άνθρωποι που δεν έμειναν πολύ στη ζωή μας, αλλά φώτισαν το δρόμο μας και μας υπενθύμισαν με το παράδειγμά τους την ύπαρξή μας.

Εκείνοι που μας βοηθούν να ενηλικιωθούμε

Είναι συνήθως τα άτομα που είναι χρόνια κοντά μας. Κάποιος φίλος ίσως, ή ένας αδελφός. ‘Ολοι εκείνοι που δε διστάζουν να χτυπήσουν το καμπανάκι του συναγερμού και να μας κατσαδιάσουν για τις βλακείες μας. Σε σπάνιες περιπτώσεις όμως μπορεί να είναι κι ένας άνθρωπος που συναντήσαμε τυχαία, κάποιος που πέρασε για λίγο από τη ζωή μας και μας βοήθησε να κάνουμε τη σύγκριση. ‘Ενας άνθρωπος που απλώς μας έδειξε τον τρόπο που ακολουθεί το δρόμο του. ‘Ενας άνθρωπος που θελήσαμε να του μοιάσουμε, γιατί αυτός ήταν ο στόχος μας.

Εκείνοι που μένουν κοντά μας

Είναι οι σταθεροί μας άνθρωποι. Οι γονείς, η οικογένειά μας, ο σύντροφός μας, κάποιος φίλος μας, ο συνεργάτης μας. ‘Ολοι όσοι νοιάζονται για μας και νοιαζόμαστε γι’ αυτούς αντιστοίχως. Οι άνθρωποι που ό,τι κι αν γίνει θα ξέρουμε ότι μπορούμε να προσφύγουμε. ‘Ολοι αυτοί που στα δύσκολα και στη χαρά είναι και είμαστε εκεί.

Εκείνοι… οι τυχαίοι

Είναι όλοι εκείνοι που απλώς περνούν ή και υπάρχουν στη ζωή μας. Οι γνωστοί, οι συνάδελφοι, οι περισσότεροι «φίλοι». Ο γείτονας που ανταλλάσσουμε το πρωί μια καλημέρα. Ο γνωστός στο γυμναστήριο ή στο μπαλέτο των παιδιών. Η κοινωνική μας συναναστροφή, οι άνθρωποι της «σκοτωμένης» ώρας στην καφετέρια. Οι άνθρωποι που είτε υπάρχουν είτε όχι δεν έχει διαφορά. Όλοι εκείνοι που δεν ξέρουν παρά το κοινωνικό μας προσωπείο.

Εκείνος που περπατα δίπλα μας

Εύχομαι να είστε από τους τυχερούς και να συναντήσετε αυτόν τον μοναδικό ΕΝΑΝ άνθρωπο στη ζωή σας. Αφού η περίπτωση αυτή είναι από σπάνια έως ανύπαρκτη. Δεν είναι ο σύντροφος, ο αδερφός ή ο γονιός. Δεν είναι το alter ego σου. Είναι ένας άλλος άνθρωπος! Είναι ο άνθρωπος που με σεβασμό σ’ εσένα και στον εαυτό του επέλεξε να έχει εσένα συνοδοιπόρο στη διαδρομή του. Ο άνθρωπος που σε μέτρησε και μέτρησε και τις δυνάμεις του. Εκείνος που δε θέλει να σε τραβήξει απ’ τα μαλλιά για να βαδίσεις μαζί του, εκείνος που δε θα σ’ αφήσει πίσω όταν στιγμιαία κουραστείς. Εκείνος που θα σκύψεις πάνω του όταν πέσει, εκείνος που θα του κρατήσεις το χέρι όταν φοβηθεί. Είναι εκείνος που σε έναν παράξενο συμπαντικό συγχρονισμό επέλεξες κι εσύ! Ο άνθρωπος που θα μοιραστεί το όραμα, το στόχο και την ευτυχία να τον έχεις δίπλα σου όταν κόψετε την κορδέλα του τερματισμού.