Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 μία αυτοκρατορία κύρηξε τον πόλεμο σε μία μικρή και "αδύναμη" χώρα. Ένας σιδηρόφρακτος στρατός επιτέθηκε σε έναν στρατό ο οποίος είχε παλιά όπλα, ελάχιστα πυροβόλα, ακόμα λιγότερα αεροπλάνα και την ελαχιστότατη δυνατότητα κάλυψης των απωλειών.

Κι όμως, εκείνο το ξημέρωμα, ο Πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος είχε αντιληφθεί πολύ νωρίτερα "τι έρχεται" και είχε προετοιμάσει το στράτευμα όσο το δυνατόν καλύτερα, δεν δίστασε. Αρνήθηκε να αποδεχθεί τα απαράδεκτα αιτήματα του ιταλού Πρέσβη και απάντησε στα γαλλικά "τότε έχουμε πόλεμο".

Στη λαϊκή συνείδηση αυτή η φράση συγκεφαλαιώθηκε σε ένα "ΟΧΙ", το οποίο ένωσε το λαό πέρα από ιδεολογίες και πολιτική προέλευση. Αυτό το "ΟΧΙ" έχει παραμείνει μέχρι σήμερα ως παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης προς κάθε βάρβαρο και ανήθικο κατακτητή. Και με αυτό το ΟΧΙ πορευόμαστε και σήμερα, τόσο απέναντι στους εξωτερικούς όσο και στους εσωτερικούς εχθρούς.

Και έτσι, ο Ιωάννης Μεταξάς, αν και δικτάτορας, γράφτηκε ανεξίτηλα στην Εθνική μας Μνήμη ως Πρωθυπουργός. Ως ο ηγέτης που εξέφρασε την λαϊκή επιθυμία.

Ογδόντα χρόνια μετά, οι θυσίες των ανδρών και των γυναικών μας, στην Πίνδο απέναντι στους Ιταλούς και λίγο αργότερα στο Ρούπελ και στο όρος Μπέλες απέναντι στους γερμανούς, δεν έχουν ξεχαστεί. Και δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ.

Γιατί εκείνη την ημέρα, οι έλληνες έγραψαν ιστορία.

Γιατί εκείνη την ημέρα ξεπέρασαν τους ήρωες και ανάγκασαν των Βρετανό Πρωθυπουργό να πει: "έως σήμερα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Από σήμερα θα λέμε πως οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες".