Friday,Apr 19
Σε ένα μακρινό χωριό, κάπου στην Ανατολή, ζούσε ο πιο σπουδαίος ιερωμένος εκείνων των καιρών. Ένας άνθρωπος με μεγάλο κύρος και επιρροή, που παρέμενε απλός και διέθετε απίστευτη σοφία και σπάνια ευαισθησία.
by Newsroom
Είναι προφανές πως οι προσδοκίες περιπλέκουν τη δυνατότητά μας να γίνουμε ευτυχισμένοι, είτε πραγματοποιηθούν είτε όχι.
by Newsroom
Ας φανταστούμε ότι κάποιος από άλλον πλανήτη, που δεν ξέρει τίποτα από συσκευές ραδιοφώνου, βλέπει ένα ραδιόφωνο όταν φτάνει στη Γη και μένει μαγεμένος με τη μουσική που το ακούει να βγάζει.
by Newsroom
Κάθε φορά που βλέπω κάτι που μ’ ενοχλεί σε κάποιον άλλο, καλό θα ήταν να θυμάμαι ότι αυτό που βλέπω είναι, τουλάχιστον και δικό μου.
by Newsroom
Παρόλο που μας πονάει να το ξέρουμε, συμβαίνει καμιά φορά να μετρέπουμε τις ενοχές μας σ’ ένα σωρό άλλα συναισθήματα, προφανώς πιο ευγενικά και γενναιόδωρα, τα οποία όμως δεν αξίζουν, γιατί είναι όλα απομιμήσεις _συνθετικά.
by Newsroom
Σε έναν από τους τοίχους του δωματίου μου κρέμεται ένα ωραίο παλιό ρολόι που δεν δουλεύει πια. Οι δείκτες του, σταματημένοι, δείχνουν πάντοτε την ίδια ώρα: εφτά ακριβώς.
by Newsroom
Μέχρι να ενηλικιωθούν, τα παιδιά είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη, κι αυτό συνεπάγεται πως δεσμευόμαστε να διατηρήσουμε για λογαριασμό τους τον θεσμό της οικογένειας.
by Newsroom
Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον βατήρα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή. Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον βατήρα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ.
by Newsroom
Ο πιο επιζήμιος και πιο διαδεδομένος μύθος γύρω από την αγάπη είναι εκείνος που προάγει την εσφαλμένη ιδέα πως η «αληθινή αγάπη» είναι παντοτινή.
by Newsroom
«Βρισκόμουν εκεί από την πρώτη στιγμή στην αδρεναλίνη που κυκλοφορούσε στις φλέβες των γονιών σου όταν έκαναν έρωτα για να σε συλλάβουν, και μετά στο υγρό που η μητέρα σου έστελνε στη μικρή καρδιά σου όταν ακόμα ήσουν απλώς ένα παράσιτο.
by Newsroom
Η δασκάλα μου, η Ραζ Νταουράνι, πρότεινε συχνά μια άσκηση, που σήμερα κάνω μαζί της. Έλεγε πως ήταν ένα παιχνίδι σαν κι εκείνα που παίζαμε μικροί, όταν συμφωνούσαμε με τους φίλους μας να φανταστούμε μια κατάσταση και μπαίναμε σ΄αυτήν «ψυχή τε και σώματι». Το να παίζουμε σαν να είμαστε παιδιά δεν μπορεί παρά να μας κάνει καλό – καμιά φορά δε, μπορεί να είναι και αποκαλυπτικό. Ας παίξουμε λοιπόν…
by Newsroom
Ήταν μια φορά ένας ορειβάτης και επιχειρούσε μια πολύ δύσκολη αναρρίχηση σε ένα βουνό με έντονη χιονόπτωση. Πέρασε τη νύχτα μαζί με άλλους στο καταφύγιο. Το πρωί το χιόνι έχει σκεπάσει για τα καλά το βουνό, πράγμα που κάνει την αναρρίχηση ακόμη πιο δύσκολη. Δεν θέλει, όμως, να γυρίσει πίσω, κι έτσι, όπως μπορεί, με μεγάλη προσπάθεια και θάρρος, συνεχίζει την αναρρίχηση, συνεχίζει να σκαρφαλώνει στο απόκρημνο βουνό. Μέχρι που κάποια στιγμή, ίσως από κακό υπολογισμό, ίσως γιατί η κατάσταση ήταν πραγματικά δύσκολη, πάει να στερεώσει στον πάσσαλο το σχοινί ασφαλείας και του γλιστράει ο γάντζος. Ο ορειβάτης γκρεμίζεται… αρχίζει να κατρακυλάει στο βουνό χτυπώντας άγρια στα βράχια ενώ το χιόνι πέφτει πυκνό…
by Newsroom
'Eνας πολύ πλούσιος επιχειρηματίας κάθε χρόνο συνήθιζε να στέλνει με το γραμματέα του ένα γενναίο πόσο σαν δωρεάν στην εκκλησία του χωριού.
by Newsroom
Ήταν μία φορά ένας βασιλιάς που του άρεσε πάρα πολύ το κυνήγι του αγριογούρουνου. Μία φορά τη βδομάδα, παρέα με τους πιο στενούς του φίλους και τους καλύτερους Τοξότες του, έβγαινε από το παλάτι και έμπαινε στο δάσος αναζητώντας τα επικίνδυνα ζώα που πράγματι δημιουργούσαν προβλήματα σε όλους τους γεωργούς και τους κτηνοτρόφους του βασιλείου.
by Newsroom