Γράφει ο Δον Αντόνιο*

Η Μόρια και όλες Μόριες, είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης, κρεατομηχανές ψυχών, κολαστήρια. Τίποτε το ανθρώπινο δεν υπάρχει εκεί, μιά μεγάλη μπίζνα είναι. Eίναι πολλά τα λεφτά πού λαμβάνει το Ελληνικό κράτος χωρίς βέβαια αυτά τα λεφτά να πηγαίνουν γιά το σκοπό πού δίνονται, όπως και τα λεφτά πού διαχειρίζονται τα κοράκια των ΜΚΟ και κάποιοι εδώ τσακώνονται αν αυτοί είναι μετανάστες η πρόσφυγες, λες και η πείνα δεν είναι πόλεμος...

Λες και οι άλλοι, οι τόσο προκομμένοι Έλληνες πού ζουν στα εξωτερικά, δεν ήταν οικονομικοί μετανάστες και μάλιστα οι περισσότεροι "λαθραίοι", πού κατά τις δεκαετίες 50-60-70, αλλά και πολύ προγενέστερα έφυγαν για να βρούν ψωμί, να ζήσουν τις οικογένειες τους και προφανώς δεν πήγαν, όπως κανένας δεν πάει να ζει υπό άθλιες συνθήκες, με τη πρόθεση να αλλιώσει τον πολιτισμό της χώρας πού θα τον φιλοξενήσει.

Φυσικά και οι Έλληνες δεν ήταν και τόσο καλοκάγαθοι εκεί πού πήγαν. Και κλοπές έκαναν, και βιασμούς κι ένα σωρό απατεωνιές. Μία μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο θα επιβεβαιώσει τα λεγόμενα μου. Βέβαια, δεν είναι θέμα DNA η παγαποντιά. Η πείνα και οι στερήσεις ορισμένους τους μεταμορφώνουν σε κάτι πού υπό διαφορετικές συνθήκες θα έμενε βαθειά θαμμένο στο υποσυνείδητο. Δεν είναι τυχαίο ότι την δεκαετία του 20', έξω από μπαρ του Σικάγο υπήρχε η επιγραφή, "απαγορεύεται η είσοδος στα σκυλιά και στους Έλληνες" ή σε άλλα μπάρ η επιγραφή "Αμιγώς αμερικάνικο. Όχι ποντίκια. Όχι όπλα. Όχι Έλληνες" ή ότι στην Αυστραλία αρκετά χρόνια παλιότερα ονόμαζαν τους Έλληνες "wog" υποτιμητικά, κάτι ανάλογο με το niggers στην Αμερική, δηλαδή σκυλάραπας!

Ο πυρήνας βέβαια του προβλήματος των μεταναστευτικών ροών δεν είναι αυτοί καθ' αυτοί οι μετανάστες ή οι πρόσφυγες αλλά ο "μεγάλος σουλτάνος" πού κρατάει 3,6 εκ όμηρους για να κάνει παιχνίδι, πότε εκβιάζοντας την ΕΕ για να πάρει περισσότερο χρήμα, είτε για να διατηρήσει την ασυλία στους επεκτατισμούς πού επιχειρεί, είτε για να καλύψει τις αυταρχικές και φασιστικές μεθόδους πού χρησιμοποιεί στην άσκηση των καθηκόντων του.

Αυτοί πού λένε ότι πρόσφυγες είναι μόνο αυτοί πού προέρχονται από την Συρία, δεν λένε την αλήθεια. Στο Αφγανιστάν ο πόλεμος μαίνεται, οι Ταλιμπάν έχουν ανακαταλάβει τεράστιες εκτάσεις.

Στην Υεμένη οι βομβαρδισμοί της συμμαχίας με επί κεφαλής την Σαουδική Αραβία είναι ανελέητοι, η πείνα μαστίζει τη χώρα με μεγαλύτερο θύμα τα παιδιά. Στο Ιράκ, πραγματικό χάος, με εκατοντάδες νεκρούς σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, αλλά και σε τρομοκρατικές επιθέσεις αυτοκτονίας. Στην υποσαχάρια Αφρική ένοπλες ομάδες σπέρνουν το θάνατο στον ακύρηκτο πόλεμο του κολτανίου, για να έχουμε όλοι εμείς οι "πολιτισμένοι" τα κινητά μας τηλέφωνα. Η Λιβύη στη μετά Καντάφι εποχή, είναι χωρισμένη σε τέσσερα κομμάτια πού αλληλοσπαράζονται.

Η λύση της μετανάστευσης δεν είναι να πνίξουμε τους μετανάστες, όπως μετά επιτάσεως ζητάνε κάποιοι, κατά τ' άλλα βαθύτατα θρησκευόμενοι, αλλά να σταματήσουμε αυτούς πού με τις πολιτικές τους δημιουργούν την μετανάστευση, αυτούς πού γεννούν την τρομοκρατία, αυτούς πού εμπορεύονται το θάνατο, γεμίζοντας τις τσέπες τους ένα σκασμό λεφτά!

Αυτοί πού ωρύονται είναι της ίδιας πάστας με αυτούς πού έλεγαν "τουρκόσπορους" τους Έλληνες πού ήρθαν το '22 από την απέναντι όχθη.

Η Διδώ Σωτηρίου το περιγράφει πολύ καλά: "Όπου κι αν ρωτούσαμε, παίρναμε την ίδια στερεότυπη απόκριση: – Απ’ τη Σμύρνη έρχεστε; Δε δεχόμαστε πρόσφυγες. – Μα, θα σας πληρώσουμε καλά, ανθρώποι του Θεού, έλεγε η θεία Ερμιόνη. Εκείνοι επέμεναν στην άρνησή τους: – Τι θέλαμε, τι γυρεύαμε να ’ρθούμε σε τούτον τον αφιλόξενο τόπο, έλεγε"!

Από ότι βλέπετε, αυτοί πού ήρθαν είχαν λεφτά, γι' αυτούς πού τους φαίνεται παράξενο πως ορισμένοι έχουν καλό κινητό και χρήματα ενώ είναι πρόσφυγες, λες κι αν γινότανε κάτι εδώ και φεύγαμε, θα αφήνανε το iphone και τα χρηματά μας πίσω...

Ας σοβαρευτούμε λιγάκι......

*Ο Δον Αντόνιο μπορεί να είναι ένας γέρος πού ξεπήδησε από τις σελίδες ενός βιβλίου στα βάθη της Σέλβα Λακαντόνα, μπορεί να είναι ένα παιδί πού πεινάει στα περίχωρα της Σαναά της Υεμένης, μπορεί να είναι γυναίκα Γιαζίντι υπό διωγμό στο βοριοδυτικό Ιράκ...Μπορεί να είναι Τούρκος δημοσιογράφος σε Κούρδικο αντικαθεστωτικό μέσο, μπορεί να είναι Νταλίτ στην Ινδία, μπορεί να είναι τίποτα ή τα πάντα, με πατρίδα αλλά και χωρίς, να γλύφει τις πληγές του συνεχίζοντας να δίνει γροθιές στο μαχαίρι, μπορεί να μιλάει με όλους ξέροντας ότι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τον ακούσουν, μπορεί να είναι αυτό πού φοβάσαι να είσαι...

Τα άρθρα γνώμης αντανακλούν τις προσωπικές απόψεις των συντακτών και δεν αποτελούν θέσεις του FreeOpinion.News