Ο Αμιλκάρε Τσιπριάνι γεννήθηκε στις 18 Οκτώβρη του 1844, στο Άντσιο της Ιταλίας και πέθανε σε ηλικία 74 χρονών, στις 30 Απρίλη του 1918 στο Παρίσι...


style="text-align: right;">Γράφει ο Δον Αντόνιο*

Ιταλός επαναστάτης από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες του ευρωπαικού αναρχικού κινήματος, με δράση στην Ελλάδα, Ιταλία, Αυστρία, Ελβετία, Γαλλία και Αίγυπτο!

ο 1859 η οικογένεια του εγκαθίσταται στο Ρίμινι, σπουδάζει για λίγο σε εκκλησιαστικό λύκειο, όπου αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι αυτή η θεοκρατική λογική του είναι αποκρουστική και το εγκαταλείπει, επίσης τον ίδιο χρόνο φεύγει κι από το σπίτι του για να πάρει τον δικό του δρόμο.

Κατατάσετε στο στρατό του Πιεμόντε και συμμετέχει στη μάχη του Σαν Μαρίνο (1859), την επόμενη χρονιά συμμετέχει στα Γαριβαλδινικά σώματα του Giuseppe Garibaldi στην επιχείρηση των χιλίων ερυθροχυτώνων (Spediziane dei Mille), κυνηγήθηκε από την Αυστριακή αστυνομία και για να γλυτώσει έρχεται στην Ελλάδα, όπου με άλλους ξένους και Έλληνες αναρχικούς δημιουργούν την "Δημοκρατική Λέσχη".

Στην ίδια Λέσχη αργότερα θα προσχωρήσουν αρχικά ο Σμυρνιός αναρχικός έμπορος Εμμανουήλ Δαούδογλου και αρκετά αργότερα ο Κεφαλονίτης αναρχικός ποιητής Μικέλης Άβλιχος, αμφότεροι μέλη της Α' Διεθνούς και σύντροφοι του Μιχαήλ Μπακούνιν.

Το 1862 συμμετέχει στην εξέγερση κατά του βασιλιά Όθωνα, με το δικό του οδόφραγμα στη Καπνικαρέα, όπου για πρώτη φορά ανεμίζει η κόκκινη σημαία. Λόγω της δράσης του συλλαμβάνεται και απελαύνεται, με αποτέλεσμα να καταφύγει στην Αίγυπτο. Στην Αλεξάνδρεια συνεργάζεται στενά με Ιταλούς, Εβραίους και Έλληνες αναρχικούς, αργότερα θα μπλέξει σ' ένα καυγά και θα σκοτώσει ένα συμπατριώτη του και θα τραυματίσει δύο αστυνομικούς, ενδιάμεσα το 1866 θα επιστρέψει στην Ιταλία, όπου θα πολεμήσει και πάλι στο πλευρό του Garibaldi.

Μετά από αυτές τις περιπέτειες του θα διαφύγει στη Κρήτη και θα συμμετάσχει στην εξέγερση κατά των Τούρκων, μαζί με πολλούς ξένους εθελοντές όπως ο Γουστάβος Φλουράνς, ο Πουανσό, ο Ανεμός, ο Αρντεμάνι, οι οποίοι εντάσονται στην ομάδα του Ζυμβρακάκη στον Ομαλό. Στην συνέχεια πάει στο Λονδίνο όπου γίνετε μέλος της Διεθνούς και το 1870 βρίσκεται στο Παρίσι, εκεί γνωρίζεται με τον Έλληνα επαναστάτη, αναρχικό και δικηγόρο Παύλο Αργυριάδη, πολεμάει το ίδιο έτος κατά των Πρώσων, η επόμενη χρονιά θα τον βρεί μαχόμενο στα οδοφράγματα της Παρισινής Κομμούνας μαζί με τον συντροφό του από την εξέγερση της Κρήτης τον Γουστάβο Φλουράνς, καθώς κα με Έλληνες αναρχικούς συντρόφους του.

Συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε θάνατο, γλυτώνει κατά τύχη και στέλνεται διά βίου εξορία στην Ν.Καληδονία, μετά από 8 χρόνια του δίνετε χάρη, αλλά μη μπορώντας να επιστρέψει στην Γαλλία, πηγαίνει στην Ελβετία, όπου γνωρίζετε με τον Carlo Cafiero εμβληματική μορφή του Ιταλικού αναρχικού κινήματος. Το 1881 επιστρέφει στην Ιταλία συμμετέχει στο διεθνές αναρχικό συνέδριο της Ρώμης, το 1882 στις ταραχές της Πρωτομαγιάς στην Ανκόνα, συλλαμβάνεται και καταδικάζεται για το επεισόδιο της Αιγύπτου σε 20 χρόνια καταναγκαστικά έργα. Το 1888 μετά από 6 χρόνια στο κάτεργο, μετά από αναψηλάφηση της δίκης του αφήνεται ελεύθερος.

Μετά την απελευθέρωση του γυρνάει στο Παρίσι, συνεργάζεται με διάφορες αναρχικές και σοσιαλιστικές εφημερίδες και γνωρίζεται με τον αναρχοσυνδικαλιστή Σταύρο Καλλέργη, πατέρα του γνωστού ηθοποιού και βουλευτή Λυκούργου Καλλέργη, λίγο αργότερα ιδρύει την Ένωση Λατινικών Έθνων.

Το 1897 βρίσκεται και πάλι στην Ελλάδα συμμετέχοντας στο πόλεμο κατά των Τούρκων, επικεφαλής της λεγεώνας των μαυροντυμένων αναρχικών, πού μαζί με την λεγεώνα των αναρχικών και σοσιαλιστών υπό τον συνταγματάρχη Μπερτέτι, συγκροτούσαν τη <Φάλαγγα των Φιλελλήνων>, πού μαζί με τους Γαριβαλδινούς, έφταναν τους 1000-1500 εθελοντές, άλλες πηγές τους ανεβάζουν στις 3000, ενταγμένοι στις τάξεις του Ελληνικού στρατού, πήραν μέρος στις μάχες της Θεσσαλίας και της Ηπείρου.

Ο Αμιλκάρε Τσιπριάνι στην αιματηρή μάχη του Δομοκού στις 5 Μαίου του 1897, τραυματίζεται από σφαίρα στο γόνατο, για έξι ολόκληρες ώρες αιμοραγεί στο πεδίο της μάχης, σώζεται κυριολεκτικά τη τελευταία στιγμή!

Εκλέγεται βουλευτής, αλλά η εκλογή του ακυρώνεται, το 1914 ξαναεκλέγεται βουλευτής, αλλά ούτε τότε ευτύχησε να αναλάβει τα καθήκοντα του επειδή αρνήθηκε να ορκιστεί στο όνομα του βασιλιά.

Ο Αμιλκάρε Τσιπριάνι αφήνει την τελευταία του πνοή στο Παρίσι στις 3 Μαίου του 1918 σε ηλικία 73 χρονών, κλείνοντας έτσι το κύκλο της πολυτάραχης ζωής του, δίνοντας με το δικό του τρόπο ένα παράδειγμα αγώνα και ανιδιοτέλειας!

 

iv class="td_block_wrap tdb_category_description td_uid_57_5df15f4553e9a_rand td-pb-border-top td_block_template_1 tdb-post-meta" data-td-block-uid="td_uid_57_5df15f4553e9a">

iv class="tdb-block-inner td-fix-index">

Ο Δον Αντόνιο μπορεί να είναι ένας γέρος πού ξεπήδησε από τις σελίδες ενός βιβλίου στα βάθη της Σέλβα Λακαντόνα, μπορεί να είναι ένα παιδί πού πεινάει στα περίχωρα της Σαναά της Υεμένης, μπορεί να είναι γυναίκα Γιαζίντι υπό διωγμό στο βοριοδυτικό Ιράκ...Μπορεί να είναι Τούρκος δημοσιογράφος σε Κούρδικο αντικαθεστωτικό μέσο, μπορεί να είναι Νταλίτ στην Ινδία, μπορεί να είναι τίποτα ή τα πάντα, με πατρίδα αλλά και χωρίς, να γλύφει τις πληγές του συνεχίζοντας να δίνει γροθιές στο μαχαίρι, μπορεί να μιλάει με όλους ξέροντας ότι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τον ακούσουν, μπορεί να είναι αυτό πού φοβάσαι να είσαι...