Ο θάνατος του καλύτερου φίλου δεν σε στεναχωρεί απλώς….

O θάνατος ενός αγαπημένου φίλου μπορεί να συμβεί στη ζωή μας περισσότερες από μία φορές. Η έλλειψη συγγένειας με τους φίλους μας, το γεγονός δηλαδή ότι δεν είμαστε «οικογένεια» μπορεί να περιπλέξει τη διαδικασία του πένθους. Το πένθος για έναν φίλο υποτιμάται από την κοινωνία και γι’ αυτό οι άνθρωποι που πενθούν στερούνται των δικαιωμάτων τους.

 
Ένας ορισμός που μπορεί να δοθεί στη φιλία είναι: Η σχέση που αναπτύσσουμε με έναν άλλο άνθρωπο η οποία εμπεριέχει εμπιστοσύνη, κατανόηση, συμπάθεια, αγάπη και εκτίμηση. Αναπτύσσουμε έναν συναισθηματικό δεσμό τόσο δυνατό, που οι επιστήμονες μας ενημερώνουν ότι στην κυριολεξία μας κρατά ζωντανούς. Όλο και πιο συχνά οι μελέτες αποδεικνύουν ότι η συναναστροφή με τους φίλους μας είναι δείκτης που συνδέεται με τη μακροζωία. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι αν ρωτήσουμε για τη σημασία της φιλίας οι απαντήσεις που θα πάρουμε θα την περιγράφουν ως κάτι το αναντικατάστατο.

Οι ζωντανοί φίλοι είναι πολύτιμοι για μας, αλλά μόλις πεθάνουν πρέπει να βάλουμε στην άκρη όλα όσα νιώθουμε γιατί προτεραιότητα έχει η οικογένειά τους. Αυτό το παράδοξο μήνυμα λαμβάνουν όσοι πενθούν. «Ναι, η φιλία είναι σημαντική αλλά όχι τόσο σημαντική όσο η οικογένεια». Η διαχωριστική γραμμή που τραβάμε ανάμεσα στους φίλους και στην οικογένεια διαιρεί τη στιγμή που θα έπρεπε να ενώνει.


Επιτρέπεται άραγε να θρηνήσω αυτόν τον θάνατο ή μήπως θα κριθώ από τους γύρω μου; Πόσος καιρός χρειάζεται για να επιστρέψω στην καθημερινότητα μου; Το δικό μου πένθος έχει την ίδια σημασία με αυτό των συγγενών του φίλου μου; Μήπως το παρακάνω; Αυτές είναι μόνο μερικές από τις σκέψεις που κάνουν οι άνθρωποι που πενθούν αυτή την απώλεια.

Όταν πενθούμε τους φίλους μας δεν υπάρχουν κατάλληλα λόγια να περιγράψουν ούτε τον πόνο μας, ούτε το κενό που θα αφήσουν με την απουσία τους στη ζωή μας. Η αναζήτηση νοήματος, το για ποιο λόγο συνέβη ο θάνατος, θα απασχολήσουν τις σκέψεις μας καθώς θα ψάχνουμε τρόπους να παρηγορηθούμε. 

Η απώλεια αυτή θα μας αλλάξει. Θα χρειαστεί να μάθουμε να ζούμε χωρίς αυτόν, έναν πολύ σημαντικό για μας άνθρωπο. Θα χρειαστεί να προσαρμοστούμε σε μια νέα πραγματικότητα η οποία δεν θα περιλαμβάνει την ύπαρξή του. Ο φίλος/η μας μπορεί να ήταν μέρος της καθημερινότητάς μας αφού διατηρούσαμε συχνή επικοινωνία μαζί του. Μπορεί πάλι να ανήκε σε εκείνη την κατηγορία των φίλων που λόγω συνθηκών δεν βλέπαμε συχνά, αλλά κάθε φορά που βρισκόμασταν ή επικοινωνούσαμε ήταν σαν να μην είχε περάσει μια μέρα από την προηγούμενη. Μαζί τους μοιραστήκαμε τα όνειρα και τις ελπίδες μας, τους φόβους και τις ανησυχίες μας. Ο θάνατός τους διακόπτει τον δεσμό μας με το παρελθόν και τις αναμνήσεις που είχαμε μοιραστεί μόνο μαζί τους. Η απώλεια τους θα τερματίσει κάτι μοναδικό, τη σύνδεσή μας με ένα κομμάτι του εαυτού μας που μόνο αυτοί γνώριζαν.

Αν ο φίλος μας είχε την ίδια ηλικία με μας η απώλεια αυτή θα μας φέρει αντιμέτωπους με ερωτήματα που αφορούν τη δική μας θνητότητα. Οι ομοιότητες που συχνά εμπεριέχονται στη φιλία όπως η ηλικία, το μορφωτικό επίπεδο, η κλίση να συμπαθούμε και να αντιπαθούμε τα ίδια πράγματα μας επιτρέπει να ταυτιστούμε περισσότερο με αυτόν που πέθανε. Αυτή η ταύτιση συχνά επιφέρει ένα έντονο υπαρξιακό άγχος καθώς και φοβίες θανάτου. Η σκέψη είναι συγκεκριμένη και σαφής: «Αφού συνέβη σε εκείνον/η, τι θα εμποδίσει να συμβεί και σε μένα;».


Όταν πεθαίνει ο καλύτερος μας φίλος, πεθαίνει ο καλύτερος μας φίλος. Δεν είναι ένας από τους φίλους μας αλλά ο καλύτερος. Ο αναντικατάστατος.

Παρόλο που μπορεί να διατηρούμε κι άλλες φιλίες γεμάτες αγάπη και νόημα, στη σκέψη μας κυριαρχεί η μοναδικότητά του. Δεν θα υπάρξει άλλος/η σαν κι αυτόν/η. Αυτή η σκέψη έχει ως αποτέλεσμα την αίσθηση μιας αβάσταχτης μοναξιάς που εύκολα μπορεί να μας οδηγήσει στην απομόνωση. Αν δεν έχουμε άλλους φίλους κι αυτός ο άνθρωπος ήταν ο μοναδικός για μας είναι συνετό να στραφούμε στην οικογένειά μας για υποστήριξη. Είναι σημαντικό να τους επιτρέψουμε να μάθουν τη σημασία που είχε ο φίλος μας για μας. Χρειάζεται να έχουμε υπομονή μαζί τους, όπως και αυτοί μαζί μας, και να ζητάμε ξεκάθαρα αυτό που χρειαζόμαστε ώστε να μας βοηθήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Πολλές φορές ο θάνατος ενός φίλου/φίλης επιφέρει σημαντικές αλλαγές στην παρέα που διατηρούσαμε. Καθώς όλοι οι άνθρωποι δεν πενθούν με τον ίδιο τρόπο μπορεί να προκύψουν παρεξηγήσεις και προβλήματα. Σε αυτή τη φάση είναι σημαντικό να έχουμε κοντά μας τους υπόλοιπους φίλους μας. Θα χρειαστεί να είμαστε διαθέσιμοι για εκείνους αλλά και πρόθυμοι να μιλήσουμε ειλικρινά. Μπορεί να παρατηρήσουμε ότι κάποιοι αποσύρονται από την παρέα, ενώ κάποιοι άλλοι αναζητούν έντονα την επαφή και την επικοινωνία. Θα χρειαστεί να είμαστε σε επαγρύπνηση και να σεβαστούμε ότι οι άνθρωποι πενθούν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.

Τέλος, κρίνεται απαραίτητο να θυμόμαστε ποιο είναι το όριο ανάμεσα στον προσωπικό χρόνο που χρειαζόμαστε για να πενθήσουμε και την απομόνωση που βλάπτει. Συνήθως, οι φίλοι μας θα μας καθρεφτίσουν τι μας συμβαίνει και θα προσπαθήσουν να μας επαναφέρουν στην παρέα. Θα μας συνδέσουν με τη ζωή, αν τους το επιτρέψουμε.

 
πηγή:infowoman.gr