Ο πιο επιζήμιος και πιο διαδεδομένος μύθος γύρω από την αγάπη είναι εκείνος που προάγει την εσφαλμένη ιδέα πως η «αληθινή αγάπη» είναι παντοτινή.

Όσοι υποστηρίζουν αυτήν την άποψη προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν σ’ αγαπάει κάποιος, θα σ’ αγαπάει σ’ όλη του τη ζωή. Κι αν εσύ αγαπάς κάποιον, αυτό δεν θ’ αλλάξει ποτέ.

Βέβαια, είναι θλιβερό και οδυνηρό ότι μερικές φορές το συναίσθημα πέφτει σε λήθαργο, ξεθυμαίνει, σβήνει και χάνεται… Κι όταν είναι έτσι τα πράγματα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια.

Μιλάω για την περίπτωση που κάποιος παύει ν’ αγαπά.

χι ότι αυτό συμβαίνει πάντα, μπορεί πάντως κάποιος να πάψει ν’ αγαπά.

Πιστεύοντας στην παντοτινή αγάπη, παραμένω δέσμιος της παιδιάστικης πλάνης ότι μπορώ να ξαναβρίσκω καθημερινά εκείνη τη σχέση που ήταν κάποτε πραγματική, ή αποτελούσε μια φαντασίωση: την αγάπη της μητέρας μου. Μια αγάπη απέραντη, άνευ όρων και παντοτινή.

Ας απαλλαγούμε – αν είναι δυνατόν για πάντα – από την ιδέα της άφθαρτης αγάπης, κι ας παραδεχτούμε με ωριμότητα, όπως λέει ο Βινίσιους δε Μοράες ότι:

η αγάπη είναι φλόγα που σε καίει και σε καίει γιατί είναι φωτιά, μια αιώνια φωτιά… όσο κρατάει.

Οι «ασθενείς» μου με συναισθηματικά ερωτικά προβλήματα, χωρίζονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: είναι εκείνοι που θέλουν να τους αγαπούν περισσότερο απ’ όσο τους αγαπούν, εκείνοι που θέλουν να πάψουν ν’ αγαπούν αυτόν που δεν τους αγαπάει πια γιατί τους είναι τρομερά επώδυνο, κι εκείνοι που θα ήθελαν ν’ αγαπούν περισσότερο αυτόν που δεν αγαπούν τόσο πολύ, γιατί τότε θα ήταν όλα πιο εύκολα.

Είναι λυπηρό, αλλά όλοι πληροφορούνται τα ίδια άσχημα νέα: όχι μόνο δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να μας αγαπήσουν, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και για να πάψουμε ν’ αγαπάμε.

Πόσο εύκολα θα ήταν όλα αν μπορούσαμε ν’ ανεβάσουμε το αγαπησιόμετρο πατώντας ένα κουμπί, και ν’ αγαπάμε τον άλλο περισσότερο ή λιγότερο, ή να γυρνάμε μια κάνουλα ώσπου να καταφέρουμε να εξισώσουμε τη ροή της αγάπης μας με των άλλων.

Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να σ’ αγαπήσω παραπάνω απ’ όσο σ’ αγαπώ, και δεν μπορείς να μ’ αγαπήσεις ούτε τόσο δα παραπάνω ή λιγότερο απ’ όσο μ’ αγαπάς.

Ωραία: τώρα ξέρουμε τι Δεν Είναι. Τι Είναι όμως, αλήθεια, η αγάπη;