Ο πιο επιζήμιος και πιο διαδεδομένος μύθος γύρω από την αγάπη είναι εκείνος που προάγει την εσφαλμένη ιδέα πως η «αληθινή αγάπη» είναι παντοτινή.
Όσοι υποστηρίζουν αυτήν την άποψη προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν σ’ αγαπάει κάποιος, θα σ’ αγαπάει σ’ όλη του τη ζωή. Κι αν εσύ αγαπάς κάποιον, αυτό δεν θ’ αλλάξει ποτέ.
Βέβαια, είναι θλιβερό και οδυνηρό ότι μερικές φορές το συναίσθημα πέφτει σε λήθαργο, ξεθυμαίνει, σβήνει και χάνεται… Κι όταν είναι έτσι τα πράγματα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια.
Μιλάω για την περίπτωση που κάποιος παύει ν’ αγαπά.
χι ότι αυτό συμβαίνει πάντα, μπορεί πάντως κάποιος να πάψει ν’ αγαπά.
Πιστεύοντας στην παντοτινή αγάπη, παραμένω δέσμιος της παιδιάστικης πλάνης ότι μπορώ να ξαναβρίσκω καθημερινά εκείνη τη σχέση που ήταν κάποτε πραγματική, ή αποτελούσε μια φαντασίωση: την αγάπη της μητέρας μου. Μια αγάπη απέραντη, άνευ όρων και παντοτινή.
Ας απαλλαγούμε – αν είναι δυνατόν για πάντα – από την ιδέα της άφθαρτης αγάπης, κι ας παραδεχτούμε με ωριμότητα, όπως λέει ο Βινίσιους δε Μοράες ότι:
η αγάπη είναι φλόγα που σε καίει και σε καίει γιατί είναι φωτιά, μια αιώνια φωτιά… όσο κρατάει.
Οι «ασθενείς» μου με συναισθηματικά ερωτικά προβλήματα, χωρίζονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: είναι εκείνοι που θέλουν να τους αγαπούν περισσότερο απ’ όσο τους αγαπούν, εκείνοι που θέλουν να πάψουν ν’ αγαπούν αυτόν που δεν τους αγαπάει πια γιατί τους είναι τρομερά επώδυνο, κι εκείνοι που θα ήθελαν ν’ αγαπούν περισσότερο αυτόν που δεν αγαπούν τόσο πολύ, γιατί τότε θα ήταν όλα πιο εύκολα.
Είναι λυπηρό, αλλά όλοι πληροφορούνται τα ίδια άσχημα νέα: όχι μόνο δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να μας αγαπήσουν, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και για να πάψουμε ν’ αγαπάμε.
Πόσο εύκολα θα ήταν όλα αν μπορούσαμε ν’ ανεβάσουμε το αγαπησιόμετρο πατώντας ένα κουμπί, και ν’ αγαπάμε τον άλλο περισσότερο ή λιγότερο, ή να γυρνάμε μια κάνουλα ώσπου να καταφέρουμε να εξισώσουμε τη ροή της αγάπης μας με των άλλων.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να σ’ αγαπήσω παραπάνω απ’ όσο σ’ αγαπώ, και δεν μπορείς να μ’ αγαπήσεις ούτε τόσο δα παραπάνω ή λιγότερο απ’ όσο μ’ αγαπάς.
Ωραία: τώρα ξέρουμε τι Δεν Είναι. Τι Είναι όμως, αλήθεια, η αγάπη;
Ο άνθρωπος περπατούσε σ’ εκείνα τα σοκάκια της επαρχιακής πόλης. Είχε χρόνο και γι’ αυτό κοντοστεκόταν για λίγο μπροστά σε κάθε βιτρίνα, σε κάθε κατάστημα, σε κάθε πλατεία. Στρίβοντας σε μια γωνία βρέθηκε άξαφνα μπροστά σε ένα ταπεινό κατάστημα που η ταμπέλα του ήταν λευκή. Περίεργος, πλησίασε στη βιτρίνα και κόλλησε το πρόσωπο του στο κρύσταλλο για να καταφέρει να δει μέσα στο σκοτάδι… Το μόνο που φαινόταν ήταν ένα αναλόγιο μ’ ένα χειρόγραφο καρτελάκι που έγραφε: Το μαγαζί της αλήθειας
Ήταν μια φορά ένας δερβίσης. Πολύ σοφός… Γύριζε από χωριό σε χωριό, ζήταγε ελεημοσύνη και μοίραζε γνώσεις και συμβουλές στις πλατείες και τις αγορές…
Οι άνδρες που έχουν μείνει μόνοι τους για αρκετά χρόνια ή και έχουν βιώσει πολλούς χωρισμούς με συντρόφους εμφανίζουν ιδιαίτερα αυξημένα επίπεδα δεικτών φλεγμονής στο αίμα τους, κάτι που μαρτυρά αυξημένες πιθανότητες για διάφορες παθήσεις, σύμφωνα με μία νέα Δανική επιστημονική μελέτη.
Ορισμός: Ψυχολογική Βία είναι η συμπεριφορά που αποσκοπεί στην περιφρόνηση του άλλου, με στόχο την αποδυνάμωση και υποταγή του, τον έλεγχο και τη διατήρηση της εξουσίας
Ο Φρίντριχ Νίτσε γεννήθηκε στο Ραίκεν της Γερμανίας το 1844 και πέθανε στην Βαϊμάρη στις 25 Αυγούστου του 1900. Φιλόσοφος, ποιητής, συνθέτης και φιλόλογος, έγραψε κριτικά δοκίμια πάνω στη θρησκεία, την ηθική, τον πολιτισμό, τη φιλοσοφία και έμεινε αξεπέραστος για τους αφορισμούς και τις ειρωνείες του. Όπως όλα δείχνουν υπήρξε στην ζωή του ελάχιστα ευτυχισμένος!
Μια σιωπηλή τραγωδία εκτυλίσσεται σήμερα στα σπίτια μας και αφορά σε ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε: τα παιδιά μας.
Δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει ταξινόμηση,ή ότι υπάρχουν διαφορετικές κατηγορίες αγάπης που καθορίζονται από το είδος της σχέσης: σ’ αγαπώ σαν φίλο, σ’ αγαπώ σαν αδελφό, σαν ξάδελφο, σαν θείο, σαν γάτο… σαν αντικείμενο.
Ο Γιάννης Κουτσοπόδης ήταν ένας άντρας που εργαζόταν ως ξυλοκόπος.