Friday,Apr 26
Σ’ ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι ποτέ δεν καταφέρνουν να φτάσουν _αλλά που ίσως και να τριγυρνούν αιωνίως χωρίς να το συνειδητοποιούν… σ’ ένα βασίλειο μαγεμένο, όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…
‘Ηταν μια φορά κι έναν καιρό… μια πανέμορφη λίμνη.
Μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν αδιάκοπα…
Σ’ εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασε η θλίψη κι η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα. ‘Εβγαλαν και οι δύο τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.
Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα με την οργή, χωρίς να ξέρει ούτε η ίδια το λόγο), έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε απ’ το νερό…
Αλλά η οργή είναι τυφλή, ή τέλος πάντων δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. ‘Ετσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας απ’ το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε… Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της, αλλά της θλίψης…
Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.
Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, πρόθυμη όπως πάντα να παραμείνει όπου βρίσκεται, η θλίψη τέλειωσε το μπάνιο της και χωρίς καμιά βιασύνη (ή μάλλον, χωρίς αίσθηση του χρόνου που περνά), τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη. Στην όχθη συνειδητοποίησε πως τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.
‘Οπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, είναι να μένει γυμνή. ‘Ετσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.
Λένε ότι από εκείνη τη στιγμή και μετά, πολύ συχνά συναντάμε όλοι μας την οργή τυφλή, σκληρή, τρομακτική και θυμωμένη.
Αλλά, αν σταθούμε λιγάκι για να κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση, κι ότι πίσω απ’ την οργισμένη όψη της κρύβεται στην πραγματικότητα η θλίψη.
style="text-align: right;">Χόρχε Μπουκάι – Μια ιστορία λυπητερή
bsp;
l>
