Tuesday,Apr 23
‘Οχι. Δεν πιστεύω στους σκοπούς.
Η αίσθησή μου όταν ακούω τη λέξη σκοπός, είναι αυτή της έλευσής του… -και μετά τι;- του τέλους…
Εν πάση περιπτώσει, προτιμώ να μιλάω για στόχους.
Ο στόχος _υπό την προϋπόθεση ότι δεν χρησιμοποιείται για να δομήσει τη ζωή μου και με δεδομένο ότι αποτελεί ένα στοιχείο που μπορώ να μεταβάλλω συνεχώς_ μπορεί να με βοηθήσει να πετύχω αυτό που θέλω, αυτό που πραγματικά θέλω. Συν τοις άλλοις, μερικά από τα προβλήματά μου εμφανίζονται από τη στιγμή που χάνω από τα μάτια μου το στόχο μου… από τη στιγμή που δεν ξέρω τι θέλω… από τη στιγμή που παύω να συνειδητοποιώ τις προθέσεις της συμπεριφοράς μου.
Όλες μας οι συμπεριφορές αποβλέπουν πάντα σε έναν από τους τρεις παρακάτω στόχους:
l>
Επαναλαμβάνω: Η συμπεριφορά μου είναι πάντα είτε αλλοπλαστική είτε αυτοπλαστική είτε περιγραφική. ‘Αλλη περίπτωση δεν υπάρχει.
η νομίζεις όμως πως αναφέρομαι σε συμπεριφορές πάνω κάτω υγιείς. Υγιές, σε κάθε περίπτωση, θα ήταν να συνειδητοποιώ πού αποσκοπεί η συμπεριφορά μου.
ul>
trong>Η αλλοπλαστική συμπεριφορά πατάει αναπόφευκτα πάνω στο θέμα της χειραγώγησης.
Της χειραγώγησης των υπολοίπων!
Κατά τη γνώμη μου, όποτε προσπαθώ να επιφέρω μια αλλαγή, να εκμαιεύσω μια συγκεκριμένη απάντηση ή να σε κάνω να μεταβληθείς χωρίς να σου το λέω ανοιχτά, στην ουσία επιδιώκω να σε χειραγωγήσω.
Χειραγώγηση είναι να σου λέω: “Κρυώνω”, αντί να σου πω: “Δώσε μου ένα πουλόβερ”. Χειραγώγηση είναι να σε κάνω να πιστεύεις _ακόμα κι αν το πιστεύω εγώ_ πως εσύ με κάνεις να νιώθω άσχημα, αντί να συνειδητοποιήσω πως εγώ είμαι αυτός που αισθάνεται άσχημα.
Χειραγώγηση είναι να σου λέω πως σ’ αγαπάω μόνο και μόνο για να εισπράξω την επιβεβαίωση πως κι εσύ μ’ αγαπάς.
Χειραγώγηση είναι να σε ρωτάω κάτι, αν δεν σκοπεύω να δώσω βάση στην απάντησή σου.
Χειραγώγηση είναι να συνεχίζω να προσδοκώ πως θα αλλάξεις, αντί να αντιδράσω όπως μου υπαγορεύει η δυσαρέσκειά μου και να απομακρυνθώ πρώτος εγώ.
Χειραγώγηση είναι να σε κατηγορώ διαρκώς πως με χειραγωγείς, αντί να παραδεχτώ πως είμαι εγώ αυτός που δέχεται να τον χειραγωγούν, και πως αποδέχομαι την όλη κατάσταση για να αποκομίσω κέρδος ή για να μην πληρώσω κάποιο τίμημα.
Χειραγώγηση είναι να αναπτύσσω σχέση μ’ ένα άλλο άνθρωπο ξεκινώντας από μια αφετηρία που απέχει πολύ απ’ αυτό ου είμαι στ’ αλήθεια…
Οπότε… η χειραγώγηση είναι κακό πράγμα;
Το θέμα δεν είναι αν είναι καλό ή κακό. Το θέμα είναι αν χρησιμεύει σε κάτι.
Και νομίζω πως όλα έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο με τον οποίο συμβιώνω.
Αν μιλάμε για σχέση βασισμένη στην οικειότητα, μια σχέση-τροφοδότη, μια σχέση που με νοιάζει, τότε προς τι η χειραγώγηση;
Σε τι θα μπορούσε να μου χρησιμεύσει (αν όχι για να νιώσω “ισχυρός”) να σε βάλω να κάνεις ό,τι θέλω, απλά και μόνο για να “σ΄ έχω καταφέρει”;
Αν σ’ έχω σήμερα δίπλα μου και φοβάμαι μη σε χάσω, μπορώ να στήσω ολόκληρο θέατρο πως δήθεν δεν είμαι καλά, ώσπου να αποφασίσεις να μείνεις. Ποια είναι η χρησιμότητα της παραμονής σου;
Αν είμαστε ζευγάρι κι εγώ φέρομαι σαν ζηλιάρης σε παράκρουση για να σε εμποδίσω να κάνεις σχέσεις με άλλους, τι μου χρησιμεύει “να μου είσαι πιστή”;
Βέβαια, δεν αναπτύσσουμε στενές σχέσεις με κάθε νέα γνωριμία ούτε και οικειότητα με όλον τον κόσμο.
Αλλά, πες μου, σ΄ αυτόν εδώ τον κόσμο που ζούμε εσύ κι εγώ, θα θέλαμε άραγε να φερόμαστε αυθεντικά σε κάθε άτομο που συναντάμε στο διάβα μας;
Απαντώ: Όχι!
Πριν μερικά χρόνια, μια Παρασκευή βράδυ, ήμουν με την Πέρλα σ’ ένα μπαρ. Ξαφνικά, συνειδητοποιώντας πως η ώρα είχε πάει εννιά, θυμήθηκα πως είχα πει σ’ έναν ασθενή ότι θα του τηλεφωνούσα εκείνη ακριβώς την ώρα.
Ρώτησα το σερβιτόρο:
– Με συγχωρείτε, έχει τηλεφωνικό θάλαμο εδώ κοντά;
– ‘Οχι, κύριε.
– Πού μπορώ να βρω ένα τηλέφωνο εδώ κοντά;
– ‘Εχει ένα τέσσερις δρόμους παρακάτω, αλλά δεν ξέρω αν λειτουργεί.
– Πείτε μου, στην μπάρα δεν έχετε τηλέφωνο;
– Έχουμε, αλλά το αφεντικό δεν αφήνει κανέναν να το χρησιμοποιήσει.
– Ευχαριστώ.
Σηκώθηκα και πλησίασα την μπάρα προσπαθώντας να μηχανευτώ κάτι ώστε να καταφέρω να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνο. Ιδέα! Έβγαλα την ιατρική μου ταυτότητα και πλησίασα αυτόν που υπέθετα πως ήταν το αφεντικό.
“Καλησπέρα σας, κύριε. Κοιτάξτε, εγώ είμαι γιατρός -είπα δείχνοντας την ταυτότητά μου- και είναι ανάγκη να κάνω ένα τηλεφώνημα. Είναι σημαντικό. Σας παρακαλώ να μου δανείσετε το τηλέφωνο” (χειρισμός!)
“Δε λειτουργεί!” μου απάντησε ξερά.
“Σας πειράζει να δοκιμάσω;” επέμεινα. “Είναι πολύ σημαντικό!”
Με μια έκφραση αηδίας, άπλωσε ένα χέρι κάτω από την μπάρα κι έβγαλε μια συσκευή, ενώ με το άλλο (όπως κατάλαβα αργότερα) μετακινούσε έναν μοχλό για να περάσει τη γραμμή σε άλλη συσκευή).
Εγώ σήκωσα το ακουστικό αλλά, φυσικά, η συσκευή δεν λειτουργούσε.
Τον κοίταξε με μίσος και, με ένα σαρκαστικό: “Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας” (το οποίο βέβαια τον άφησε παγερά αδιάφορο), έκανα μεταβολή κι άρχισα να πηγαίνω προς το τραπέζι μου…
Αλλά, δεν πρόλαβα να φτάσω. Πέντε βήματα πριν, άκουσα το κουδούνισμα ενός τηλεφώνου, εντόπισα τον ήχο και διαπίστωσα ότι προερχόταν από τα αριστερά μου.
Συνειδητοποίησα την κοροϊδία και γύρισα ξανά προς την μπάρα.
Μόλις πλησίασα, συνειδητοποίησα πως ο άνθρωπος δεν φαινόταν πουθενά. Τον έψαξα. Ήταν κρυμμένος κάτω από την μπάρα και μιλούσε στο τηλέφωνο!
Ακούμπησα τα χέρια μου στην μπάρα και περίμενα…
Ήθελα να τον βρίσω.
Ήθελα να του σπάσω μια καρέκλα στο κεφάλι.
Ήθελα να τον κάνω να καταλάβει πως ήταν ένας ηλίθιος.
Και, τότε, ακριβώς τη στιγμή που ο άνθρωπος έβγαινε από την κρυψώνα του και με κοιτούσε με ύφος έκπληκτο και τρομαγμένο μαζί, θυμήθηκα πως ο στόχος μου, ο σημαντικότερος στόχος μου, ήταν να μιλήσω στο τηλέφωνο…
Η έκφρασή μου άλλαξε και, φορώντας το καλύτερο ύφος ηλιθίου που διαθέτω, του είπα:
“Τι καλά! Μόλις έφτιαξε. Τώρα θα μπορούσατε να μου το δανείσετε…”
Δεν μπορούσε πια να το αποφύγει…
“Ναι, ναι, γιατρέ. Ορίστε…”
Χειραγώγηση;
Ναι. Χειραγώγηση!
Εγώ προτιμώ να το ονομάσω: Δεν χάνω απ’ τα μάτια μου το στόχο!
