Θεούλη μου, τι σου ‘λθε να μ’ αγιάσης;

ομίζεις πως θα μ’ έμελε καθόλου,

ν ήθελες κι εμένα να κολάσης

αι μ’ έστελλες παρέα του διαβόλου;

Μ’ αρέσει ο Παράδεισος, αλήθεια,

ωρίς δουλειά σκοτώνω τον καιρό,

λέπω αγίους γύρω μου σωρό,

ιαβάζω συναξάρια, παραμύθια,

ι ακούω και τραγούδια θεϊκά,

α έλα πάλι που δεν έχετε συνήθεια

α λέτε κι ένα δυο πολιτικά!

Συ κυβερνάς για πάντα με γαλήνη

αι ώρα απ’ τον θρόνο σου δεν πέφτεις…

ς ήτο δυνατόν Θεός να γίνη

αι άλλος σαν και σένα, λίγο ψεύτης,

α μοιρασθή των ουρανών τ’ ασκέρι,

α πάνε και με κείνον οι μισοί,

α έρχεται αυτός, να πέφτης συ,

α γίνεται λιγάκι νταραβέρι…

α όλα εδώ είναι τακτικά,

ουρανός Θεό εσένα ξέρει,

αι δεν μιλούν πολιτικά!

Εδώ που μ’ ησυχία όλοι ζούνε,

ια μένα είναι κόλαση μεγάλη,

ολιτικά τ’ αυτιά μου ας ακούνε,

ι ας είμαι και στην κόλαση, χαλάλι!

Αν είχες εις το νου να με κολάσης,

αι μ’ έφερες κοντά σου για ποινή,

α! κόλασις για μέ αληθινή…

α, φθάνει πια, Θεέ μου, μη με σκάσης,

αι διώξε με, στο λέω παστρικά,

ιατί αλλιώς στιγμή δεν θα ‘συχάσεις…

αι μόνος θα μιλώ πολιτικά!

style="text-align: right;">Γεώργιος Σουρής

bsp;