*Γράφει ο Γιώργος Πύργαρης

6 style="text-align: center;">Εισαγωγή: Στο πρώτο μέρος της εξιστόρησης των γεγονότων της Δρακοσπηλίας, αναφερθήκαμε εισαγωγικά στα πρόσωπα των Νούτσου και Παλάσκα. Η ιστορία μας συνεχίζεται...

em>


Ο Ανδρούτσος αποτελούσε κόκκινο πανί από την αρχή της ελληνικής επανάστασης γι’ αυτές τις δύο πολιτικές προσωπικότητες της ελληνικής επανάστασης και μάλιστα χωρίς να δώσει καμία αφορμή εναντίον τους.

[caption id="attachment_676" align="alignright" width="203"]Γιώργος Πύργαρης Συγγραφέας Γιώργος Πύργαρης - Συγγραφέας, ιστορικός, ερευνητής[/caption]

Ο Ανδρούτσος μπήκε με όλη του τη καρδιά στην ελληνική επανάσταση παρότι, όπως ομολόγησε ο ίδιος αργότερα… "’εγώ επί Τουρκίας επλούτιζα’’. Για τους πολιτικούς, εξέφραζε τον παλαιό κόσμο των Κοινών, όπου οι αρματωλοί-στρατιωτικοί είχαν τεράστια δύναμη στις επαρχίες τους, διατηρούσαν την ειρήνη στην περιοχή τους και απένειμαν ακόμη και δικαιοσύνη σύμφωνα με τα αποδεκτά ήθη της εποχής και το παραδοσιακό πολιτισμικό πρότυπο.

Πολιτικοί (κοντζαμπάσηδες, επαρχιακοί δημογέροντες) και στρατιωτικοί παραδοσιακά, ήταν σε σχετικά αγαστή συνεργασία μέσα σε μια ισότιμη σχέση, όπου μπορεί ο καθείς να ήξερε τους ρόλους και τα όριά του, αλλά στην παραμικρή αυθαιρεσία του ενός είχε τη δυνατότητα το άλλο μέρος να παρέμβει για να επέλθει ισορροπία. Και η γαλήνη του λαού, ήταν πάντα ισχυρό κριτήριο αυτής της σχέσης πολιτικών και σταρτιωτικών, ακόμη και μέσα στο Οθωμανικό σύστημα διακυβέρνησης.

Σύμφωνα με τους Μαυροκορδάτο, Κωλέττη όμως, αυτή η σχέση έπρεπε να διαταραχθεί προς όφελος των πολιτικών. Οι στρατιωτικοί έπρεπε να υποταχθούν στις νέες συνθήκες και να μην είναι τίποτε άλλο, παρά πειθήνια και αναλώσιμα όργανα, όπως οι στρατοί της Ευρώπης. Πολύ περισσότερο, δεν είχαν κανένα δικαίωμα να ελέγχουν την πολιτική εξουσία, όποια απόφαση κι αν πάρει αυτή.

Ο Ανδρούτσος λοιπόν ως ο πιο ισχυρός στρατιωτικός ηγέτης της εποχής, ήταν η αιχμή του δόρατος, αυτής της διαφαινόμενης εξ’ αρχής διαμάχης λόγω αφ’ ενός ιδιοσυγκρασίας, αφ’ ετέρου κληρονομιάς.

lockquote>

2 style="text-align: center;">"Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι παράλληλα ο Ανδρούτσος ήταν κι ένας μεγάλος κληρονόμος."

blockquote>

trong>Γιος του ονομαστού κλέφτη Βερούση ή Ανδρούτσου που είχε πολεμήσει Αλη πασάδες και Τούρκους πολύ πριν από αυτήν την επανάσταση ακόμη και με τον μεγάλο Λάμπρο Κατσώνη και είχε βρει οικτρό θάνατο από τους Τούρκους στην Κωνσταντινούπολη. Δικαιωματικά λοιπόν και σύμφωνα με το εθιμικό δίκαιο της εποχής, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος δικαιούνταν το αρματολίκι της Στερεάς από τον πατέρα του.

Και δεν πρέπει να περιφρονούμε καθόλου το εθιμικό δίκαιο της εποχής. Ο Οδυσσέας στη συνείδηση του λαού της Στερεάς, ήταν χωρίς αμφισβήτηση ο μεγάλος κληρονόμος και αποδεκτός ως τέτοιος απ’ όλους. Ήταν ο άνθρωπος που δε θα έκανε σπιθαμή πίσω, γιατί πίστευε πως αν συμβεί κάτι τέτοιο, η πολιτική εξουσία δεν θα έχει κανένα αντίβαρο και πολύ σύντομα θα αυθαιρετήσει.

Πολύ περισσότερο μάλιστα, αφού ήξερε τον Κωλέττη και το ποιόν του από την αυλή του Αλή Πασά. Κοντολογίς, δεν είχε καμία εμπιστοσύνη στο δίδυμο Μαυροκορδάτου-Κωλέττη και μέσα του ανησυχούσε σφόδρα για τον προσανατολισμό που θα δώσει στην ελληνική επανάσταση αυτό το δίδυμο.

Παρ΄ όλα αυτά δεν αντέδρασε εναντίον τους, παρά ανάλαβε πειθήνια την αρχιστρατηγία της Στερεάς και αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο του κι ας κατανόησε εξ’ αρχής, πως όσον αφορά το πρόσωπό του τουλάχιστον, αυτό το δίδυμο δεν επιθυμούσε μόνο τον περιορισμό της δύναμής του, αλλά κυριολεκτικά τη φυσική του εξόντωση.

2 style="text-align: center;">"Αλλά πώς φτάσαμε στην τραγική διένεξη του Μαΐου του 1822 και στις δολοφονίες των Νούτσου και Παλάσκα, που καθόρισε ακόμη και τη μοίρα της ελληνικής επανάστασης;"

bsp;

2>Συνεχίζεται

m>*Ο Γιώργος Πύργαρης είναι συγγραφέας, ιστορικός, ερευνητής. Επικοινωνήστε μαζί του στο https://www.facebook.com/profile.php?id=1072712774