Μεγάλη χαρά και τιμή για το freeopinion.news, η έκδοση του νέου βιβλίου του συνεργάτη μας Γιώργου Πύργαρη, "Ο γιος του Νίτσε", από τις Εκδόσεις Όστρια

[caption id="attachment_676" align="alignright" width="178"] Γιώργος Πύργαρης - Συγγραφέας, ιστορικός, ερευνητής[/caption]

Πρόκειται για μυθιστόρημα εσωτερικής και πνευματικής δράσης. Πολλές φορές χωρίς αναπνοή. Ο κεντρικός ήρωας, ένας μονήρης φοιτητής επηρεασμένος από τη φιλοσοφία, προσπαθεί να σταθεί αντάξιος των μεγάλων της ανθρωπότητας και ιδιαίτερα του Νίτσε, ενώ παράλληλα να κατανοήσει την έννοια του Θεού. Η αποτυχία του να γράψει το έργο που θα αλλάξει τον κόσμο, τον οδηγεί στο να σταθεί πια κριτικά απέναντι και στον εαυτό του, αλλά και στο ίνδαλμά του, ακόμη και στην ιδέα του υπερανθρώπου, ενώ παράλληλα αναπτύσσει την πολύ ενδιαφέρουσα θεωρία των τεσσάρων στρατοπέδων που αλλάζει τα θεμέλια της σκέψης του. Υγιής και κοινωνικός πια μετά την εσωτερική περιπέτειά του και τη μεγάλη κατάφαση απέναντι στη ζωή, ανακαλύπτει τον έρωτα και τις χαρές της ζωής, ενώ παρακολουθούμε μέσα από την αφήγησή του την πνευματική του μάχη, ώστε να κατανοήσει τη θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων, αλλά πολύ περισσότερο την επική αντικατάστασή της με τον χριστιανισμό. Μεσήλικας πια, ανασταίνει ξανά ένα χωριό φάντασμα μέσα από τη σχέση του με έναν ηλικιωμένο δάσκαλο που είχε γράψει κάποτε σε αυτό το χωριό, τη δική του προσωπική ιστορία. Ένα μυθιστόρημα που ο κάθε αναγνώστης θα βγει διαφορετικός, πιο πλούσιος πνευματικά και θα αναθεωρήσει πολλά...

408 σελίδες ασταμάτητης και συγκλονιστικής τροπής, που θα συναρπάσουν κάθε αναγνώστη.

Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο με ένα τηλεφώνημα στον εκδοτικό οίκο (211 213 6882) ή ηλεκτρονικά από το eshop https://ostriaeditions.com/index.php?route=product/product&product_id=1017 με 14 €.

Κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο:

''... Πολλοί σήμερα μιλούν για τον θάνατο της φιλοσοφίας και το ανώφελο της ύπαρξης ανθρώπων σαν εμένα. Και ίσως έχουν δίκιο γιατί η φιλοσοφία φυλακίστηκε από τα ίδια της τα έργα. Θανατώνεται σήμερα από τα ίδια της τα παιδιά! Ναι μιλώ για τις επιστήμες. Τα γέννησε, τα μεγάλωσε, τους έδωσε τόπο να σταθούν και τώρα τη σκοτώνουν! Εδώ και χρόνια κυριαρχούν αυτοί οι μητροκτόνοι! Εδώ και χρόνια λαμβάνει χώρα το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο θάνατος της φιλοσοφίας! Ένα έγκλημα ενάντια στην ίδια την ανθρωπότητα. Όμως εγώ θα σταματήσω αυτό το έγκλημα! Δεν θα επιτρέψω τον θάνατο της φιλοσοφίας. Θα αποδείξω πως αν θανατωθεί, τα παιδιά της θα φαγωθούν μεταξύ τους και θα επέλθει μια τεράστια καταστροφή, χωρίς προηγούμενο...''

''... Όμως ο κόσμος πέρα από αυτήν την όμορφη καταπραϋντική λήθη, είναι ο κόσμος μου! Παράξενος κόσμος,

χεδόν εφιαλτικός. Μοναξιά. Σιωπή. Μουντάδα! Η σιωπή που με κυκλώνει είναι δυσβάσταχτη. Μια ύπουλη σιωπή που ώρες ώρες καταντάει, ναι ανυπόφορα εκκωφαντική! Το παράπονο των νεκρών και το γιατί των αγέννητων, αναδύονται στην αρχή σαν σιγανό μουρμουρητό που ολοένα μεγαλώνει, ολοένα μεγαλώνει και στο τέλος γίνεται επιθετικό βουητό. Που σε τρελαίνει! Χιλιάδες παράπονα, μυριάδες γιατί, βουίζουν σα μέλισσες. Σφήκες καλύτερα, ναι σφήκες που ορμούν καταπάνω σου! Πώς να απαλύνω όλα αυτά τα παράπονα, πώς να απαντήσω σ’ όλα αυτά τα γιατί; Αυτός είναι ο πόνος μου. Αυτός είναι ο πόνος της φιλοσοφίας. Γι’ αυτό αγαπώ τόσο, αυτήν την πρόκληση. Γιατί ο φιλόσοφος είναι ένας ήρωας που πρέπει να κρατήσει τον έλεγχο μέσα σ’ αυτό το τρελό βουητό, να σταθεί όρθιος, να το αποκρυπτογραφήσει και να απαντήσει. Θε μου, ν’ απαντήσει τι;...''

''... Και η αρχαία ελληνική τραγωδία, είναι η μεγάλη προϋπόθεση για τον ερχομό του χριστιανικού Θεού. Γιατί η τραγωδία φανέρωσε παγίδες και αδιέξοδα. Κι όσο κι αν φαίνεται παράξενο προετοίμασε το έδαφος για τον καινούριο Θεό, που θα εμφανιστεί σε λίγους αιώνες και θα προσπαθήσει να απαντήσει σ’ αυτές τις παγίδες και τα αδιέξοδα. Γιατί ο χριστιανικός Θεός, ακόμη κι αν είναι ένα δημιούργημα του ανθρώπου, είναι ένα δημιούργημα που προσπάθησε να απαντήσει συνολικά στη ζωή. Και στη δύναμη και στη φθορά της. Τη φθορά και τα αδιέξοδα του ανθρώπινου όντος που είχε αποκαλύψει η τραγωδία. Πού θα βρει αποκούμπι ο Οιδίποδας μετά το άσχημο παιχνίδι που του έπαιξε η μοίρα; Οι Ολύμπιοι Θεοί είναι πολύ ανθρώπινοι, ενδέχεται ακόμη και να ευχαριστιούνται ή να γελούν με τα τραγικά του παθήματα και την τέλεια μοναξιά του. Μετά την τραγωδία υπάρχει η τρομακτική ανάγκη μιας ''κατανόησης'' που δεν την έχει ο Όλυμπος. Ή δεν την έχει συνολικά ο Όλυμπος. Αυτή η ανάγκη ''κατανόησης'' έκανε τον Έλληνα να ρίχνει κλεφτές ματιές πίσω από τις αγέρωχες μορφές των Ολύμπιων Θεών. Γυρεύοντας κάτι άλλο πίσω από τις πλάτες τους...''

''... Όταν ο Καρκαβίτσας έμεινε μερικές ημέρες στη Σκιάθο μαζί με τον Παπαδιαμάντη, εκείνος δεν τον πήγαινε να του γνωρίσει τις τάχα σημαντικές προσωπικότητες ή τα εξεζητημένα μέρη του νησιού του, αλλά του γνώριζε τους πιο απλούς ανθρώπους, έναν βοσκό, έναν φούρναρη, μια πλύστρα, έναν φτωχό μοναχό ή ιερέα, με ένα δέος και σεβασμό σαν αυτοί να ήταν τα πραγματικά θαύματα του νησιού του. Και πράγματι ήταν! Αυτή την ανυπόφορη ομορφιά βίωνε σε όλη του τη ζωή ο Παπαδιαμάντης. Έκθαμβος από τις καταπληκτικές μορφές τριγύρω του, δεν τους έκρινε σύμφωνα με τη κοινωνική τους θέση, το επίπεδο του μυαλού ή του πουγκιού τους, αλλά με τη γαλήνη, τη χάρη και τη στωικότητα σύμφωνα με την οποία αντιμετώπιζαν τον κόσμο. Ο άνθρωπος είχε τεράστια οντολογική αξία, όποιος κι αν ήταν και δεν ήθελε κανέναν γαλλικό διαφωτισμό ο Παπαδιαμάντης να του το υποδείξει αυτό. Ερχόταν αυτούσιο μέσα από τον θησαυρό του παρελθόντος...''