Ως το ανέφικτο

strong>

style="text-align: left;">Έρχονται συχνά με το αεράκι ευωδιές

π’ τον διπλανό κήπο·

γαζία ως το φθινόπωρο

την άνοιξη οι νεραντζιές

ρόδα και γιασεμιά το καλοκαίρι.

Μα εγώ μονάχα ένα γεράνι ταπεινό έχω στο μπαλκόνι μου·

αυτό ποτίζω.

Όμοια, την ποίησή μου.

 

Λευκή σελίδα

Τίποτα πιο παρήγορο

απ’ τη λευκή σελίδα·

σεντόνι απλωμένο

πάνω απ’ τα λάθη σου

αφρός

σκεπάζει σκοτάδια και βάθη σου.

Τίποτα πιο τρομακτικό·

πελώρια αυλαία

τρέμει μπρος στα φώτα η αλήθεια σου

άδεια σκηνή

και πώς να στήσεις τα φανταχτερά τα παραμύθια σου;

 

Σ’ έρημο απέραντη βαδίζουν γυμνά

του μυαλού σου τα πλάσματα.

Σε μια στάλα γης

πώς να στριμώξεις θεούς και φαντάσματα;

 

Ποδιά νωπή κι αγκαλιά

μέσα της σβήνουν οι λυγμοί σου

θάλασσα χαρωπή

να την οργώνει τρελοκάικο η ψυχή σου!

 

Χώμα τραχύ

ζητά το δάκρυ και τον ιδρώτα σου.

Διστάζεις; Λες πως είν’ ο ήλιος αψύς,

πως οι πέτρες ματώνουν τα πόδια σου;

Με υπεκφυγές μην το μιάνεις...

Σκάβε και πότιζε ολοένα!

Άλλη γη, πιο γόνιμη για σένα,

δεν θα βρεις.

[caption id="attachment_8755" align="aligncenter" width="580"] Από την ποιητική συλλογή "Ως το ανέφικτο"  ης Μαρίας Χριστινάκη, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Φίλντισι. (Την έκδοση κοσμούν πίνακες ζωγραφικής της Αννίτας Ουγουρλόγου)[/caption]

 

 

 

Βιογραφικό με λίγα λόγια... Όπως ακριβώς περιγράφει η Μαρία Χριστιανάκη εαυτό που είναι:

«Αρίστη μαθήτρια», «και καλό παιδί», «διαγωγή κοσμιοτάτη», «το πτυχίο με λίαν καλώς», «πήρε προαγωγή», «φαίνεται το κατέχετε το θέμα, έχετε τελειώσει Νομική;»

em>Ρόλοι και παίνια που δε σημαίνουν πια. Πορεύομαι πάνω στο σανίδι με μια αγκαλιά.

em>Πασχίζω να την κρατήσω ανοιχτή παρά τα όσα. Το ταίρι της να βρίσκει πού και πού αυτό αρκεί.

em>Στο χειροκρότημα -αν προκύψει- άδεια να έχει μείνει η σκηνή.