Καταρχάς, πρέπει να προσέξετε πως το ψηλό γράφεται με “η” και όχι με “ι”, όπως τις περισσότερες φορές συναντάται.

Δείτε όμως την ιστορία της έκφρασης και στο τέλος του κειμένου θα αντιληφθείτε το λόγο που υπάρχει αυτή η σύγχυση.

Παρά τη σκληρότητα και τον τρόμο που βασίλευαν στο Βυζάντιο, οι επαναστάσεις δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο.

Πολύ συχνά, ο καταπιεζόμενος λαός ξεσηκωνόταν, άρπαζε…τσεκούρια και μαχαίρια κι έπεφτε πάνω στους δυνάστες του, που τους κατακρεουργούσε. Όταν μια λαϊκή εξέγερση πετύχαινε, οι επαναστάτες ανακήρυσσαν δικό τους βασιλιά, έδιωχναν τους παλιούς αξιωματούχους της Αυλής κι έβαζαν δικούς τους στη θέση τους.

Στη Βασιλεύουσα υπήρχε -έξω από το Επταπύργιο- ένα μέρος που ονομαζόταν Ψηλό, όπως εξακολουθεί να λέγεται ακόμη και σήμερα. Λεγόταν έτσι επειδή η θέση του ήταν πάνω από τη θάλασσα, σ’ ένα μέρος αντικειμενικά ψηλό.

το σημείο αυτό λοιπόν, οι επαναστάτες έσερναν αλυσοδεμένους τους πρώην βασανιστές τους, τους κρεμούσαν σ’ ένα δέντρο κι άρχιζαν να τους διαπομπεύουν με το χειρότερο τρόπο. Μικροί και μεγάλοι, περνούσαν μπρος από τον τιμωρούμενο και τον έφτυναν ή του έριχναν λεμονόκουπες κ,λπ.

Kαι όταν το μένος του λαού καταλάγιασε, ξεκρεμούσαν τον διαπομπευόμενο κι έτσι δεμένο τον πετούσαν στη θάλασσα.

Mε τον ίδιο σχεδόν τρόπο, τιμώρησαν τη Μαρία Κομνηνή, την ωραία αλλά σκληρή αυτοκράτειρα του Βυζαντίου.

Aπό τα περιστατικά αυτά, σε συνδυασμό με την ονομασία της τοποθεσίας όπου κατέληγαν οι τιμωρημένοι, βγήκε η φράση «τον πήραν στο Ψηλό», που σημαίνει ότι έκαναν κάποιο ρεζίλι δημοσίως ή τον τιμώρησαν σκληρά.