Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος. ‘

νας απλός άνθρωπος που ζούσε το παρόν του. Που εξωράιζε την πραγματικότητά του δυναμικά και σταθερά, χωρίς μεταμοντέρνες αυταπάτες, χωρίς νοσταλγίες.

Μπορεί να ήταν και δύο άνθρωποι που στήριζαν ο ένας τον άλλον, που δούλευαν μαζί με τα πόδια στο παρόν και το βλέμμα στο μέλλον. Μπορεί να ήταν και τρεις και πέντε και εφτά και βάλε.. Βάλε όσους ανθρώπους θέλεις εσύ. Βάλε τον ίδιο άνθρωπο σε πολλά σώματα. Και όσα σώματα θες στη νοοτροπία του ενός. Αυτό είναι που έχει νόημα: Η συνήχηση των νοοτροπιών. Η αντίστιξη της αυτοτέλειας.

Σπουδαίο πράγμα αυτό! Η αρχή και το τέλος της κλίμακάς τους, του σπιτιού τους, της γειτονιάς τους, του σχολείου τους, του χωριού τους, της πολιτείας τους. Πόδια σταθερά στο παρόν, βλέμματα στο μέλλον. Τόσοι άνθρωποι. Μία ταυτότητα.

υτή που δίνει η ευθύνη.

Και ύστερα ήρθαν τα κολπάκια. Οι μυθοπλασίες και τα λόγια του αέρα. Κάτι που οι ιδεολογίες έπαιξαν στην πλάτη τους, κάτι τρικάκια διχαστικά, κάτι ξεκούρδιστες αρλούμπες, κάτι οπισθονεωτεριστικές κουβέντες, κάτι παραδοσιοκαμοντέροι ψίθυροι..

άτι από δω κάτι από εκεί...

αι έχασε ο ένας άνθρωπος την ταυτότητά του. Την ευθύνη του. Και την έχασαν και οι δύο, οι τρεις, οι πέντε.. οι βάλε όσους ανθρώπους θέλεις εσύ. Και έτσι απλά, ανεπαίσθητα τρομακτικά απώλεσε ο ένας άνθρωπος τη μελωδική αυτοτέλεια που εμπιστευόταν. Υποβιβάστηκε και υποβάθμισε και τους άλλους. Κυριαρχήθηκε και θέλησε να κυριαρχεί.

Φτου και από την αρχή λοιπόν. Με τα πόδια σε μια μαύρη τρύπα και το βλέμμα σε μια δίνη που ρουφάει λαίμαργα την αυτοτέλεια και το μέλλον του. Να εμπιστεύεται μόνο τη βιωμένη εμπειρία του. Να πέφτει στα γόνατα και να προσκυνά κάθε είδους κωμικές αυθεντίες. Να ξερνά χολή για τον άνθρωπο, τους δύο, τρεις ή πέντε..ή βάλε όσους θες.

Να εκχωρεί. Να ξεπουλά. Να αρνείται να επισκευάσει την ξεχαρβαλωμένη υπευθυνότητα. Να προσδοκά μια κομματιασμένη γειτονιά, ένα κατακερματισμένο χωριό, μια πολιτεία για αρπάξει ό,τι περίσσεψε στη μοιρασιά.

α περιμένει βυθισμένος στη λάσπη της ανικανότητας, του μίσους ή της ανίας του να τα καταργήσει όλα, να έχει την εξουσία. ‘Ετσι απλά για να του γίνει το χατίρι.

Κι αυτό που με κατατρώει είναι πως η εξουσία δεν είναι κυριαρχία και απόλυτος έλεγχος. Είναι ευθύνη και υπευθυνότητα, δεν είναι χατίρι.

αι αυτό που με κατατρώει είναι πως η ευθύνη δεν είναι καθιερωμένα και αναγνωρισμένα προνόμια και αρμοδιότητες για τις οποίες κανένας δεν είναι αρμόδιος, αλλά χατίρι.

trong>Χατίρι που θα κάνει ο ένας άνθρωπος στον εαυτό του και ύστερα στους δύο, στους τρεις, στους πέντε...στους βάλε όσους θες.

..Άσε με εμένα στα σύννεφα