*Γράφει ο Ηλίας Ψυχογιός

?ναι σχεδόν αδύνατον να προβλέψει κάνεις, όχι το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία, αυτό θα συμβεί νομοτελειακά με τη νίκη των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, αλλά τη μορφή, τις σχέσεις, τις συνεργασίες και το πολιτικό μέλλον της Ευρώπης μετά το πέρας των στρατιωτικών συγκρούσεων στο έδαφος της Ουκρανίας.

Μέσα σε λιγότερο από 10 ημέρες,  καταστάσεις, συνθήκες και διακρατικές σχέσεις, οι οποίες θεωρούνταν αδιατάρακτες, βρέθηκαν όχι μόνο να αλλάζουν αλλά κυριολεκτικά να διαλύονται.

Τα γεγονότα στην Ουκρανία ήταν αποκαλυπτικά και για το εσωτερικό των Ευρωπαϊκών κρατών.

Αναγνωρισμένοι «δικαιωματιστές», άνθρωποι και κόμματα τα οποία υποτίθεται πάλευαν υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε κάθε περίπτωση, (βλέπε ασύμμετρο πόλεμο στον Έβρο το 2020),  έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα και με μεγάλη δυσκολία θα καταφέρουν να σταθούν μπροστά στην κρίση του λαού την επόμενη μέρα

Από την άλλη, ο κίνδυνος του λαϊκισμού και του υπερθεματισμού κατά της Ρωσίας από πολιτικούς της Ευρώπης, οι οποίοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο τιμόνι των χωρών τους, ενέχει σοβαρούς κινδύνους στο μεταπολεμικό μέλλον.

Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, η Ρωσία από αυτόν τον πόλεμο θα βγει νικήτρια στρατιωτικά, ηττημένη ηθικά, διπλωματικά και οικονομικά, αλλά δεν πρόκειται να πάψει να υπάρχει. Το πιθανότερο είναι πως θα συνεχίσει να υπάρχει και με τον Πούτιν μάλιστα ως Πρόεδρό της.

Σκεφτείτε λίγο την δυστοκία των σχέσεων ανάμεσα στις Ευρωπαϊκές, και εν γένει τις δυτικές χώρες, με τη Ρωσία όταν θα επανέρχεται πάντα «στο τραπέζι» ο τρόπος με τον οποίον οι πολιτικοί της Δύσης χειρίστηκαν την εισβολή στην Ουκρανία.

Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι δεν έπρεπε να υποστηριχθεί ο ουκρανικός λαός,  αντίθετα θεωρώ πως μπορούσαν να γίνουν ακόμα περισσότερα.

Ταυτόχρονα όμως λέω ότι η Δύση θα πρέπει να διαθέτει τη σοφία ώστε, όταν αυτός ο πόλεμος τελειώσει, να μην συμπεριφερθεί προς τον ρωσικό λαό (η ηγεσία του με αφήνει αδιάφορο),  όπως συμπεριφέρθηκαν οι δυνάμεις της Αντάντ στον γερμανικό λαό μετά τη συνθήκη των Βερσαλλιών.

Ο Πούτιν λειτουργεί με την τακτική της καμένης γης. Χτύπα τον αντίπαλο χωρίς να τον ενδιαφέρει αν εκείνος έχει την οποιαδήποτε έξοδο διαφυγής.  Ο δυτικός κόσμος, ο οποίος υποτίθεται πως μελέτα την ιστορία χωρίς παρωπίδες, πρέπει να έχει τη σοφία ώστε όταν κληθεί να τιμωρήσει τη Ρωσία για τις πράξεις της στην Ουκρανία, να αφήσει μία «Χρυσή Γέφυρα διαφυγής» όχι για χάρη του Πούτιν αλλά για χάρη του ρωσικού λαού ο οποίος δεν φταίει σε τίποτα για όποια λάθη κάνει, έκανε, ή θα κάνει η ηγεσία του στο μέλλον.

Εάν η Δύση λειτουργήσει με την τακτική της ταπείνωσης των Ρώσων, θα καταφέρει ό,τι κατάφεραν οι ίδιοι οι Ρώσοι όταν εισέβαλαν στο Αφγανιστάν…  γύρισαν πίσω ηττημένοι, εξευτελισμένοι και λίγους μήνες αργότερα διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση.

Φυσικά, αυτή η σύγκρουση είχε και ορισμένα εξαιρετικά θετικά αποτελέσματα για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πρώτον, η Ευρώπη κατάλαβε ότι δεν είναι επιτρεπτό για μία ένωση κρατών με την οικονομική ισχύ της Ευρώπης, να κρέμεται από τις διαθέσεις οποιουδήποτε τρίτου κράτους αναφορικά με την ενέργεια και τη στρατιωτική ισχύ.

Δεύτερον, η Ευρώπη κατάλαβε ότι θα πρέπει να επιστρέψει στις παραδοσιακές της αξίες, οι οποίες την έκαναν να είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο για να ζει κάποιος

Και σε αυτές οι αξίες περιλαμβάνεται σε πολύ μεγάλη αναλογία και η αξία της αυτάρκειας…

Η Ευρώπη επίσης κατάλαβε,  και μιλώ πάντα για την ηγεσία, ότι δεν μπορεί να ανοίγει άκριτα τα σύνορα της σε όποιον λέει ότι είναι κατατρεγμένος.  Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τώρα που οι πραγματικοί κατατρεγμένοι, τα γυναικόπαιδα από την Ουκρανία, ζητούν άσυλο, όλες οι χώρες άνοιξαν τις πύλες τους να τους δεχτούν, να τους φιλοξενήσουν και να τους κρατήσουν για πάντα εφόσον χρειαστεί.

Με αυτό τον τρόπο χάθηκε το επιχείρημα ορισμένων ότι η Ευρώπη είναι ρατσιστική.  Ισοπεδώθηκαν ιδεολογικά όσοι έλεγαν ότι επειδή δεν θέλουμε να δεχτούμε στους κόλπους μας ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι πρόσφυγες και των οποίων η κουλτούρα είναι εντελώς ασύμβατη με κάθε ευρωπαϊκή ανθρωπιστική αρχή,  είμαστε ρατσιστές…

Η Ευρώπη ιδεολογικώς,  μέσα σε 10 ημέρες γύρισε προς το συντηρητισμό γιατί κατάλαβε πώς όταν η μάχη είναι «επί του πεδίου» και σε αυτήν διακυβεύεται ο τρόπος ζωής εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων,  οι παραδοσιακές αξίες είναι αυτές που κρατούν τις κοινωνίες ενωμένες.

Μετά τη λήξη του πολέμου στην Ουκρανία, στην Ευρώπη θα πρέπει να ανοίξει μία ευρεία και σοβαρή συζήτηση για το πώς θα διασφαλιστεί ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής από τις εξωτερικές απειλές.  Και για να μη γελιόμαστε, η εξωτερική απειλή δεν είναι η Ρωσία…

Η Ευρώπη θα πρέπει να μελετήσει το πώς θα είναι ενεργειακά αυτάρκης,  τεχνολογικά αυτάρκης,  στρατιωτικά αυτάρκης  και πολιτικά ενωμένη στο μέγιστο βαθμό.

Η συζήτηση για την ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης θα ανοίξει νομοτελειακά. Η κοινή αντιμετώπιση της πανδημίας,  η κοινή αντιμετώπιση της ρωσικής επιθετικότητας έδειξαν το δρόμο με τον οποίο η ομοσπονδιοποίηση μπορεί να επιτευχθεί.

Θα είναι καλό να μην αναμένουμε οι Ευρωπαίοι την επόμενη μεγάλη κρίση, για να πάρουμε ομόφωνα τις σωστές αποφάσεις αφήνοντας απέξω τα όποια τοπικά κρατικά συμφέροντα.  Το συμφέρον του κοινού μας σπιτιού είναι αυτό που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει πρωτίστως.

Η Ουκρανία μπορεί να γίνει για τη Ρωσία ό,τι το Αφγανιστάν για τη Σοβιετική Ένωση. Η Ουκρανία όμως υπάρχει πάντα η πιθανότητα να γίνει και το Αφγανιστάν της Δύσης. Ή, ακόμα χειρότερα, οι νέες «Βερσαλλίες».