Γράφει ο Αλέξανδρος Τσίγγος*

Βουβά τα πρόσωπα.

ε αγαπώ λες,

ε μισώ ακούω.

ε αγαπάω σου λέω, έτσι μη συνηρημένο να αποκτήσει διάρκεια στο χρόνο.

ιατί με μισείς; με ρωτάς.

αι τα μάτια σου δε φανερώνουν έκπληξη.

εν ανοίγουν πια διάπλατα!

εν ανοίγει πια κανένας μυστικός μαγικός κόσμος από το πέρασμα της άγνοιας στην γνώση.

α ζαχαρωτά στις βιτρίνες στερήθηκαν το αποτύπωμα του χνώτου.

ις ζουλιγμένες παιδικές μυτούλες.

μαθαν να ζουν κι αυτά χωρίς την λαχτάρα

εθαίνουν οι άνθρωποι χωρίς απορία.

ιατί; Γιατί μια μέρα όλα πεθαίνουν

ως γίναμε τόσο οικείοι με το ψυχρό;

εθαίνουν και οι λέξεις μέσα στην εγκατάλειψη.

εικόνα είναι η πιο πλούσια λέξη της εποχής μας

ίναι η βασίλισσα, η κορωνίδα!

ψυχη στο άγγιγμα.

φθαρτη στο χρόνο.

α τα φτιασιδωμένα πρόσωπα που παραφούσκωσαν από την σιλικόνη.

α τις υποσχέσεις που χαραχτήκαν σε ένα δένδρο. Αφθαρτες!

ο δένδρο μεγάλωσε, η υπόσχεση επίσης επάνω του.

α νεκρή!

εγαλώνει νεκρή από τα χέρια που την αποτύπωσαν.

α χέρια έμειναν μετέωρα!

α μια κίνηση που ακυρώθηκε στο τίναγμα της έναρξης της.

ια κίνηση οικειότητας και χαράς που εγκαταλείφθηκε στην γένεση της .

νας χαιρετισμός που δεν τον πρόλαβε να τον βάλει ο ρυθμός της ζωής μέσα του.

μεινε έξω από το κάδρο, σα κομπάρσος!

κείνος που θα ήταν ο πρωταγωνιστής.

όπηκε σα περιττή σκηνή.

α κατακτήσουμε τον κόσμο με τις πέρλες και τα καθρεφτάκια.

τα ξύλινα παγκάκια των ποντοπόρων πλοίων.

α ξύλινα σπαθιά των μικρών παιδιών.

α μήλα και οι πέτρες που πάγωσαν στον χρόνο εκεί στις αλάνες και τα πάρκα.

μειναν κι αυτά βουβά.

αι οι πέτρες των μύλων ατραξιόν τουριστική.

ουλτσινέα δεν εμπνέεις στοχασμό.

εν εμπνέεις ηρωισμό.

υμάμαι που χάραξαν δυό παιδιά δυό καρδιές στο παγκάκι.

αι στα παγκάκια οι καρδιές έμειναν κι αυτές μόνες.

ση κόκκινη μπογιά να περάσει ο Δήμος να τις κάνει παρέα.

άθε χρόνο ο κύριος επιθεωρητής θα περάσει, για να διαπιστώσει αν η συντήρηση έγινε σωστά.

ένουν εκεί, μέχρι να ξηλωθούν η λωρίδες από ξύλο, να αντικατασταθούν.

πό την φθορά που προκάλεσαν οι πλάτες των εξαθλιωμένων της ζωής.

ων εξαθλιωμένων γενναίων του Μπαρκαλεόνε και του έρωτα.

κείνων οι πλάτες που έκαναν το οριζόντιο δοκάρι στέγη τους.

κείνων που αντάλλαξαν ένα φιλί στα σκοτεινά,

εμάτο με όλο το κλεμμένο πάθος του κόσμου.

α να κατέβηκε το ίδιο το φεγγάρι και χώθηκε μέσα στα στόματα τους.

ο φιλί που έμεινε να ξεχαστεί, το φεγγάρι που κρύφτηκε στα σύννεφα του χρόνου.

ο νέο σχέδιο ανάπλασης των πάρκων δε τα περιλαμβάνει.

ο χώμα θάφτηκε κάτω από το φρέσκο τσιμέντο.

ι Άνθρωποι θάφτηκαν κάτω από το γερασμένο τσιμέντο.

εν είχαν καν την ευκαιρία αυτής της οσμής που το γέννησε.

ια μεταλλική ανάμιξη πέτρας, χώματος, νερού στο ταμπούρλο που γυρνά

να ταμπούρλο με μονότονη μελωδία.

ην μελωδία της αντιπαροχής.

Οι λόφοι μέσα στην ζωή από τον ήχο της μουσικής

πό τραγούδια που τραγουδούνται χιλιάδες χρόνια

ι λόφοι γεμίζουν την καρδιά με τον ήχο της μελωδίας

καρδιά μου θέλει να τραγουδήσει ότι μελωδία ακούσει.

Είναι χρόνια τώρα που οι λόφοι των οριζόντων μας ίσιωσαν.

ναβοσβήνουν οι ταμπέλες με το κόκκινο νέον επάνω τους.

αφνικά σβήνουν και με αυτές και η μνήμη σου.

ότε ακούς την βροχή που κατεβαίνει ορμητικά.

κνευριστικά θα ακούσεις το νερό της να χτυπάει στην ξεχασμένη λαμαρίνα.

εχαρβαλωμένη μαζί με το λούκι παραδέρνουν στον αέρα.

α πολεμιστές που ξεκουρδίστηκαν σε μια αυτιστική επαναλαμβανόμενη ίδια κίνηση.

έρωτας παγιδευμένος στο μέταλλο τους να σκουριάζει.

ο εργοστάσιο δε σφυρίζει πια εδώ και χρόνια.

καμινάδα του μένει σιωπηλή χωρίς καπνό.

ι νευρωτικοί οργασμοί με τα λουριά των μηχανών.

α γρανάζια των εραστών, εγκοπές που ματώνουν

γιναν όλα απαλά.

να άγγιγμα αφής που ανοίγει τους επίπεδους κόσμους.

ια αφή που δεν αφήνεται να ζήσει πέρα από λίγα εκατοστά οθόνης.

όσο και το μήκος από τα όνειρα του ανθρώπου.

την άκρη των δακτύλων μετακόμισαν από τα φύλλα της καρδιάς.

α όνειρα που επαφίονταν στον πατριωτισμό των νευρικών εραστών.

α έτσι, δε μπορείς να χώσεις το χέρι σου στο βάθος.

όνο σε ένα μικρό πλάτος.

άτω από την επιφάνεια του νερού να το χώσεις, να φτάσει στο πετρώδη ανάγλυφο βυθό του.

α μετρήσεις τις πέτρες και ανάμεσα τους να γλιστρήσουν τα δάκτυλα ψηλαφώντας την αλήθεια.

τις λείες επιφάνειες δε ματώνουν τα δάκτυλα.

ατώνουν τα κενά μάτια μας, από τον πόνο του να χάσκουν ορθάνοιχτα χωρίς να κοιτάζουν.

του Καύκασου τους βράχους να με δέσουν το βρίσκω άδικο.

εν δίνω το συκώτι μου για μια τέτοια γενιά ανθρώπων.

φήστε με το χαμένο παράδεισο των ονείρων μου, που το φως, η τέχνη και η σοφία κυριαρχούν.

ς ησυχάσει η πλάση στο σκοτάδι της.

το φιλί που έσβησε. Στις χαραγμένες καρδιές που γίνανε έπιπλό.

το φεγγάρι που χάθηκε στα φλογισμένα λαρύγγια τους.

υτυχώς που υπάρχεις κι εσύ.

ε κρατάς ακόμα ζωντανό.

Daniela Carrasco. Συνελήφθη από την αστυνομία της Χιλής στις 19 Οκτωβρίου. Βρέθηκε κρεμασμένη σε ένα δένδρο σε κάποιο πάρκο στις 20 Οκτωβρίου.

*Ο Αλέξανδρος Τσίγγος είναι ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός παραγωγός, σε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τόσο της Αθήνας όσο και της Θεσσαλονίκης. Επικοινωνήστε μαζί του στο https://www.facebook.com/AlexandrosTsiggos