Γράφει η Γιούλα Κουγιά*

Με δανεικούς καημούς μεγάλωσα.

ύτε γενιά της Αντίστασης, ούτε του Εμφυλίου, ούτε της Χούντας, ούτε του Πολυτεχνείου.

λα τα γενναία έγιναν ερήμην μου.

[caption id="attachment_1511" align="alignright" width="235"] Γιούλα Κούγια[/caption]

Το μόνο που αξιώθηκα να ζήσω, να αγαπήσω και να καταραστώ ήταν το ΠΑΣΟΚ. Κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά –έτσι με έβλεπε η γιαγιά μου και μερικά αγόρια– αρχές του ’80, με συνεπήρε το κύμα της αλλαγής, έκανα όνειρα χίλια, όλα βγαλμένα από τα μυθιστορήματα που διάβαζα στο εφηβικό μου κρεβάτι.

Ξεχύθηκα στους δρόμους με λυτά τα μαλλιά και βάτες στους ώμους, αγκαλιάστηκα με τον σοσιαλισμό, την αλλαγή, τον κυρίαρχο λαό, συμφιλιώθηκα με τους εχθρούς, φόρεσα και ζιβάγκο.

Είπα «εδώ είμαστε, είναι η ώρα η δική μου»…

strong>

ώρα πώς έγινε και, αντί να αλλάξω τη χώρα που τόσα χρόνια με περίμενε, βρέθηκα στα μπουζουξίδικα να καμαρώνω τους υπουργούς μερακλωμένους, με τα πουκάμισα έξω από το παντελόνι, να χορεύουν την «Ευδοκία» και να στρώνουν το πάλκο γαρδένιες και γαρίφαλα, δεν ξέρω, έχω ένα βέρτιγκο.

Ο πατέρας μου βέβαια επιμένει ότι εκείνα τα χρόνια φτιάχτηκαν πέντε δρόμοι, βάλαμε και τον καμπινέ μέσα στο σπίτι – δίκιο έχει κι αυτός…

Σήμερα μπαίνω στο Πολυτεχνείο από κει που μπήκε το τανκ σαν να μην είμαι εγώ, ο νους μου ταξιδεύει, δεν εστιάζει το μάτι μου πουθενά, περνώ ανάμεσα από τραπεζάκια με αφίσες ανορθόγραφες, νοτισμένες στην πρωινή βροχή, και όλες αντι-κάτι.

Φοιτητές χυμένους σε ξεχαρβαλωμένες καρέκλες με τα i-phone στο χέρι και σε αγωνία για το καινούργιο μοντέλο που πρέπει να αποκτήσουν, ακούω σουξέ της Πάολα, χτυπάει ενός νεαρού το τηλέφωνο, είναι η μαμά του, τον ρωτά αν πήρε το αδιάβροχό του.

Επισκέπτες που φωτογραφίζονται με την πλάτη στο πεσμένο και στολισμένο με γαρίφαλα κεφάλι, ποστάρουν στο facebook με ταχύτητα και αρχίζουν να μετρούν like, βγαίνω από την πύλη της Στουρνάρα, κλειστά μαγαζιά με βανδαλισμένα ρολά κατεβασμένα, δεν θα ανοίξουν σήμερα, δεν έχει μεροκάματο, είναι αστική τάξη...

Φτάνω στο σπίτι μου βαδίζοντας στη μέση των οδών, δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, όλοι περιμένουν τα επεισόδια που θα γίνουν μετά την πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία, σκέφτομαι και τον Ντόναλντ Τραμπ λαχτάρα που θα πάρει σήμερα με την πάρτη μας, βάζω στην πόρτα το κλειδί τη στιγμή που από τα μεγάφωνα του ιδρύματος ξεχύνεται στεντόρεια η φωνή της Φαραντούρη.

Αν δεν ήταν Νοέμβριος, θα ορκιζόμουν πως είδα στον ουρανό ένα χελιδόνι…