Μετά την, επίσημη πλέον, διπλωματική κίνηση Γερμανίας, Τουρκίας και Ρωσίας  στη λεγόμενη “Διάσκεψη του Βερολίνου” για την επιβολή κατάπαυσης του πυρός στη Λιβύη, καλό θα ήταν ίσως, να κάνουμε μία μικρή ανάλυση για το πώς αυτή η ετερόκλητη(;) συμμαχία βρήκε κοινό τόπο συνεργασίας...

style="text-align: right;">Γράφει ο Ηλίας Ψυχογιός*

ίναι γνωστό στη Διεθνή διπλωματία πως η Ρωσία και η Τουρκία σπανίως κάνουν δηλώσεις που δεν σκοπεύουν να πραγματώσουν ως ενέργειες σε διπλωματικό επίπεδο.

Μία δήλωση η οποία πέρασε σχεδόν απαρατήρητη στη χώρα μας είναι αυτή του Ρώσου υφυπουργού Εξωτερικών Αλεξάντερ Γκρούτσο τον προηγούμενο Δεκέμβριο.

Τι είπε λοιπόν ο Ρώσος αξιωματούχος όταν ρωτήθηκε εάν υπάρχει κατανόηση ανάμεσα στη Ρωσία και στην Τουρκία για το ζήτημα της Λιβύης;

“Η Λιβύη είναι στο κέντρο των πολιτικών μας επαφών με την Τουρκία, καθώς και με πολλούς άλλους συνομιλητές μας”.

[caption id="attachment_341" align="alignright" width="310"] Ηλίας Ψυχογιός[/caption]

Ο Ρώσος υφυπουργός τόνισε επίσης πως η σύγκρουση θα πρέπει να επιλυθεί από το λιβυκό λαό μέσω διαπραγματεύσεων.

“Εξετάζουμε” είπε “σημεία όπου μπορεί να βρεθεί συμφωνία. Αυτό που ενώνει όλους τους ορθώς σκεπτόμενους ανθρώπους είναι η κατανόηση ότι το πρόβλημα πρέπει να λυθεί από τους Λίβυους με τη συμμετοχή όλων των αντιμαχομένων πλευρών στη Χώρα.”

Να θυμίσουμε πως αυτή τη στιγμή στη Λιβύη η εξουσία ασκείται από δύο κυβερνήσεις: τα ανατολικά της χώρας ελέγχονται από το Λιβυκό Εθνικό Στρατό, του οποίου ηγείται ο στρατηγός Χάφταρ, ενώ το δυτικό κομμάτι της χώρας ελέγχεται από την Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας, η οποία είναι και αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ, αλλά έχει ελάχιστη εξουσία. Από το προηγούμενο Απρίλιο οι δύο πλευρές βρίσκονται σε ένοπλη αντιπαράθεση.

Οι δηλώσεις του Ρώσου υφυπουργού, σε συνδυασμό με την επικοινωνία του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Λαβρόφ με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών Τσαβούσογλου, στις 13 Δεκεμβρίου, ίσως προμήνυαν τη φανερή πλεόν συνεργασία τους για τη μοιρασιά, σε σφαίρες επιρροής αμφοτέρων, της λιβυκής επικράτειας.

Σε αυτό το “ανατολίτικο παζάρι” η Γερμανία δεν μπλέχτηκε αναπάντεχα. Η συμμαχία Γερμανίας - Τουρκίας υφίσταται εδώ και περισσότερο από 100 χρόνια, από τις εποχές που η Γερμανική Αυτοκρατορία εξόπλιζε και τον οθωμανικό στρατό και τον ίδιο τον Κεμάλ εναντίον του οθωμανικού στρατού! Τα όπλα με τα οποία ο Κεμάλ και οι Τσέτες του σκότωσαν τους 'Ελληνες της Μικράς Ασίας ήταν γερμανικά!

Με τη Ρωσία, επίσης, η Γερμανία έχει μία “ανάρμοστη” σχέση: Ως μέλος της Ε.Ε. υπογράφει και, θεωρητικά, υποστηρίζει τις κυρώσεις της Ε.Ε. προς την Ρωσία, ενώ παράλληλα προμηθεύεται σχεδόν το σύνολο του φυσικού αερίου που χρειάζεται από τον βόρειο αγωγό που συνδέει Γερμανία και Ρωσία, αλλλά και ήταν πάντα αντίθετη (ως αυτόνομο κράτος) στη δημιουργία εναλλακτικών διαδρομών ενέργειας προς την Ευρώπη.

Επιπλέον, το γεγονός πως η Άνγκελα Μέρκελ μιλά άριστα ρωσικά (υπάρχουν σχετικές αναφορές από την εποχή που ήταν ακόμα μαθήτρια στο ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ Βερολίνο) και ο Ρώσος πρόεδρος μιλά άριστα γερμανικά (υπηρετούσε ως αξιωματικός της KGB στο ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ Βερολίνο την μέρα που “έπεσε” το Τείχος), δημιουργεί μία επιπλέον “άνεση” μεταξύ των δύο ηγετών.

Ακόμα και η ενοποίηση της Γερμανίας, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, έγινε με την υποστήριξη της τότε ΕΣΣΔ, με αντάλλαγμα τη δανειοδότηση εκ μέρους των γερμανικών τραπεζών της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως η ενοποίηση έγινε μέσα σε 9 μήνες και όχι σε χρόνια όπως κανονικά θα αναμενόταν. Και τότε, η μόνη χώρα η οποία αντιτάχθηκε στην ενοποίηση ήταν η Μεγάλη Βρετανία, με την Μάργκαρετ Θάτσερ πρωθυπουργό, η οποία είχε προειδοποιήσει για την μη αλλαγή νοοτροπίας των Γερμανών πολιτικών…

Υπάρχει ένα λογικό ερώτημα που τίθεται από κάποιους: Δεν συμφέρει την Ε.Ε. η εύρεση και εκμετάλλευση κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου εντός της επικράτειας ενός ή περισσοτέρων κρατών της Ε.Ε.; Δεν θα βοηθήσει αυτό την συνολική ανάπτυξη της Ε.Ε., με την ενεργειακή της ανεξαρτησία και την εξοικονόμηση πόρων, αφού τα κοιτάσματα θα είναι εντός της ευρωπαϊκής επικράτειας;

Δεν θα έπρεπε, κανονικά, όλες οι ευρωπαϊκές χώρες να επιθυμούν όχι μόνο να βρεθούν κοιτάσματα και στην Ελλάδα, εκτός από την Κύπρο όπου έχουν ήδη βρεθεί;

Η απάντηση είναι απλή: (θεωρητικά) Ναι.

Πρακτικά αυτό δεν ισχύει.

Η εύρεση κοιτασμάτων σε Ελλάδα, εκτός από την Κύπρο, θα είχε ως άμεσο αποτέλεσμα η χώρα μας να αποκτήσει διαφορετική γεωστρατηγική αξία και, κυρίως, αναβαθμισμένο λόγο στις διεθνείς οικονομικές αγορές. Ειδικότερα, αν τα κοιτάσματα αυτά είναι τόσο μεγάλα όσο ακούγεται, είναι πολύ πιθανό η συνολική οικονομική ισχύς στην Ε.Ε. να μετακινηθεί από την Φρανκφούρτη προς την Αθήνα και τη Λευκωσία.

Αλλά, όσο κι αν λέμε πως “πιστεύουμε στην Ενωμένη Ευρώπη”, η πραγματικότητα είναι πως τα κράτη έχουν διαφορετικά συμφέροντα, επιδιώξεις και, σε τελική ανάλυση, ενέργειες.

Η Γερμανία δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να χάσει την πρωτοκαθεδρία στην Ε.Ε. Και η ανεύρεση και εκμετάλλευση κοιτασμάτων ενέργειας θα είχε αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα.

Η Γερμανία, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι την ενοποίησή της, ενήργησε μεθοδικά προς τη δική της και μόνο ανάπτυξη: Χρησιμοποίησε την Ε.Ε. για να υποστηρίξει την οικονομία της. Όλες οι υπόλοιπες χώρες ήταν για τη Γερμανία απλά “αγορές” για τα βιομηχανικά της προϊόντα.

Επιπλέον, με τη στήριξη κοντόφθαλμων πολιτικών από τις υπόλοιπες χώρες, η Γερμανία απέκτησε μία δυναμική πέρα από κάθε λογική.

Μία χώρα η οποία δεν παράγει ουσιαστικά κανένα “βασικό αγαθό” (ως βασικά αγαθά θεωρούνται από την οικονομική επιστήμη αυτά που η έλλειψή τους προκαλεί τον θάνατο των ανθρώπων), έφτασε να ελέγχει οικονομικά χώρες οι οποίες είχαν και έχουν αυτάρκεια βασικών αγαθών.

Σταδιακά, ως ένας νέος “Λεβιάθαν”, απορρόφησε κάθε παραγωγική μονάδα των υπολοίπων χωρών της Ευρώπης, είτε με την εξαγορά τους είτε με τον δανεισμό και, τελικά, με τη χρεοκοπία τους.

Και μετά την οικονομική κυριαρχία της στην Ευρώπη, επιθυμεί να επιβάλλει και την γεωστρατηγική της κυριαρχία. Σε συμμαχία φυσικά με τους προαιώνιους εχθρούς της Ευρώπης, Τούρκους και Ρώσους.

Τα παραπάνω θα μπορούσαν να μεταφραστούν ως “προδοσία” της Γερμανίας προς την Ε.Ε. Ως εκμετάλλευση των αρχών της. Ως καταδολίευση όσων η Ε.Ε. “πρέσβευε” κάποτε (βασικά ποτέ).

Κακώς όμως.

Καμία προδοσία δεν υπάρχει.

Υπάρχει απλώς η διαχρονική επιβεβαίωση της ρήσης: “Τα κράτη δεν έχουν φιλίες. Έχουν ΜΟΝΟ συμφέροντα”.

Η Γερμανοί όμως, όπως και σε κάθε άλλη περίοδο της ιστορίας τους, είναι εξαιρετικοί στον σχεδιασμό αλλά κάκιστοι στην εκτέλεση.

Επειδή, εάν δεν ήταν κάκιστοι, θα φρόντιζαν οι εξαγωγές των προϊόντων τους να μην είναι κατά 90% προς τα κράτη της Ε.Ε….

Γιατί, εάν δεν ήταν, θα φρόντιζαν η Ε.Ε. να τους χρειάζεται περισσότερο από όσο οι ίδιοι την Ε.Ε.

Χωρίς την Ε.Ε., πού θα πωλούσαν τα προϊόντα τους; Στην Κίνα και στις ΗΠΑ που παράγουν αντίστοιχα αλλά φθηνότερα προϊόντα ή στην Αφρική όπου η τιμή ενός γερμανικού αυτοκινήτου είναι ίση ή και μεγαλύτερη απ' όσα βγάζει ένας Αφρικανός σε δύο ζωές;

Κι όμως, η Γερμανία συνεχίζει να δημιουργεί πρόβλημα, για πολλοστή φορά, στην Ευρώπη. Σαν τον ανόητο που κόβει το κλαδί στο οποίο κάθεται…

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δέχεται καίρια πλήγματα, και μάλιστα εκ των έσω.

Εάν δεν “βάλει μυαλό”, η διάλυσή της δεν θα είναι καταστροφή, αλλά λύση. Και, καθώς αυτή τη διάλυση θα την έχει προκαλέσει ο “συνήθης ύποπτος”, μετά τη διάλυση και την καταστροφή, η συμπεριφορά των υπολοίπων προς τη Γερμανία δεν θα είναι όπως το 1945.

“Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και την κακή του μέρα…”