Όλα ξεκίνησαν από την αρχαιότητα. Τότε που πίστευαν (και τώρα πολλοί πιστεύουμε, αλλά δεν το παραδεχόμαστε) στα θεϊκά σημάδια, στους οιωνούς και στις προφητείες.

Στην αρχαιότητα λοιπόν, όταν ένας γάιδαρος (που θεωρούνταν από πολλούς ιερό ζώο) γκάριζε πριν αρχίσει μια μάχη, θεωρούνταν καλός οιωνός και σημάδι ότι οι θεοί ήταν με το μέρος αυτών που άκουγαν (και πίστευαν) αυτά τα σημάδια.

Τον 4ο αιώνα π.Χ. οι Μακεδόνες με τον βασιλιά Φίλιππο κινήθηκαν ενάντια στην Αθήνα. Ο Φωκίωνας, αρχηγός του αθηναϊκού στόλου, λόγω της αριθμητικής υπεροχής των Μακεδόνων, δεν ήταν και τόσο βέβαιος για το αποτέλεσμα της μάχης.

Αποφάσισε λοιπόν ν’ αναβάλει για λίγες μέρες την επίθεση, ώσπου να του στείλουν τις επικουρίες που του είχαν υποσχεθεί οι Αθηναίοι.

Πάνω, όμως, που ήταν έτοιμος να διατάξει υποχώρηση, άκουσε ξαφνικά έναν γάιδαρο να γκαρίζει δυνατά.

“Κατά φωνή κι ο γάιδαρος!”, φώναξε ενθουσιασμένος.

'Αλλαξε λοιπόν γνώμη και αντί για υποχώρηση διέταξε επίθεση.

Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό.

Οι Αθηναίοι σημείωσαν συνεχείς επιτυχίες και κατάφεραν να απομακρύνουν τους Μακεδόνες από την περιοχή του Βυζαντίου.

Ο Φωκίωνας όμως τραυματίστηκε και αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αθήνα.

Έκτοτε, η τύχη του τον εγκατέλειψε. Η Αθήνα ηττήθηκε από τους Μακεδόνες στη Μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ. και η πόλη πέρασε στην κυριαρχία του Φιλίππου.

Εννοείται ότι την περίοδο που άρχισαν οι ήττες δεν είχε εμφανισθεί κανένας καλός οιωνός, πόσο μάλλον το απόλυτο σημάδι επιτυχίας όπως ένας γάιδαρος που γκαρίζει.

Η φράση πάντως έμεινε μέχρι τις μέρες μας, αλλά έχασε το αρχικό νόημα της θεϊκής εύνοιας.