style="text-align: right;">Γράφει ο Αλέξανδρος Τσίγγος*

είτε πάνω σε αυτό το στρώμα, τα πιο ξεχωριστά της μνημεία που λειτουργούν σα σύμβολα, τα κτήρια των δημοσίων υπηρεσιών, τα τελωνεία, τα δημαρχεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα δικαστήρια, τα κτήρια της αστυνομίας, τις φυλακές, τους στρατώνες, τα υπουργεία, την βουλή, το χώρο συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου, τα κτίρια των πολιτικών κομμάτων, τα κτήρια των εφημερίδων, τις εκκλησίες, την Αρχιεπισκοπή κ.λπ.

Ανάλογα με την πόλη, αυτή η τρισδιάστατη, διάφανη σα φάντασμα απεικόνιση, είναι οι θεσμοί του κράτους και τα όργανά του.

Η απεικόνιση αυτή, που θα την ονομάσουμε «Φάντασμα», έχει και μια σειρά από ιμάντες και ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνουν μέσα στην πραγματική πόλη σας. Τα περισσότερα από αυτά τα ασανσέρ μόνο κατεβαίνουν.

[caption id="attachment_421" align="alignright" width="197"] Αλέξανδρος Τσίγγος[/caption]

Επίσης, οι ιμάντες μεταφέρουν νόμους, διατάξεις... επιβάλουν. Κάποια ελάχιστα ασανσέρ μπορούν να δέχονται και να ανεβάσουν πολίτες. Μπορείς να επισκεφτείς ένα μνημείο. Δεν μπορείς να αλλάξεις τις ώρες λειτουργίας του, δεν μπορείς να ελέγξεις την καθαριότητά του, τις εργασίες για την συντήρησή του.

Μπορείς μόνο να δεις.

Αυτό το στρώμα που στέκεται πάνω από την πόλη, ο κάθε πολίτης το βλέπει με το δικό του μάτι, με το δικό του χρώμα. Το συνδέει με τις δικές του μνήμες, κάποιες κοινές για όλους, κάποιες εντελώς ξεχωριστές, κάποιες εμβόλιμες, κάποιες μη πραγματικές. Άσχετα ποιος είσαι, για τους πολλούς, όλη αυτή η υπερκατασκευή είναι η ίδια και οι κανόνες πρόσβασης επίσης.

Για ελάχιστους υπάρχουν αυτά τα ανσασέρ, που δεν είναι για όλους. Μπορούν να τους πάνε εκεί που θέλουν και να έχουν επίσης και επεμβατική ικανότητα στις λειτουργίες αυτού το φαντάσματος.

Μπορεί ένας που θα πάει φυλακή, να απελευθερωθεί αν έχει το κατάλληλο πάσο. Όπως στην Μονόπολη. Άλλος να πάρει ένα κατασκευαστικό έργο. Άλλος να γίνει πλούσιος από μια συμφωνία. Να νομοθετήσει παρανομώντας και να παρανομήσει νομοθετώντας. Νόμιμα να ξεγελά και να εξαπατά, χωρίς την ανησυχία ότι θα απολογηθεί.

Στους υπόλοιπους θα δοθεί μια υπόσχεση που είναι στην διακριτική ευχέρεια να πραγματοποιηθεί. Αλλιώς... υπάρχει και το γήπεδο. Οι ήρωες, μεταλλαγμένες υπάρξεις, οι ομάδες και τα σύμβολα τους, αποκτούν μια διάσταση εκτόνωσης, μα και συνείδησης. Στρεβλής μεν, αδιέξοδης δε, αλλά που φτιάχνει ευχάριστα σα ναρκωτικό το μυαλό του ανθρώπου.

Του φτιάχνει τον δικό του Πύργο πάνω από την Υπερκατασκευή του «Φαντάσματος» . Μια παύση προς στιγμή.

Για όλους μας, λοιπόν, αυτός είναι ο τρόπος της φαντασιακής μας θέσμισης. Η ερμηνεία της πραγματικότητας για τον κάθε ένα μας ξεχωριστά, στο νου του και ο τρόπος που εισχωρούμε σε αυτήν.

Το Φάντασμα αυτό, που ίπταται επάνω από την πόλη μας, έχει τη δυνατότητα να μας ορίζει σαν χαρακτήρες. Κάτι σαν να μας διανέμει ρόλους όπως σε μια θεατρική παράσταση, στους ηθοποιούς. Ορίζει και τους ρόλους και τα όρια του καθένα μας.

Ένα είναι σίγουρο. Δε το ελέγχουμε, γιατί ίπταται πάνω από την πόλη μας, τα κτήρια της, τα σπίτια μας, τους δρόμους μας, τις πλατείες μας.

Κάθε τέσσερα χρόνια, από εκεί μέσα, από το Φάντασμα, επιλέγονται οι άνθρωποι που θα ψηφίσουμε για να στελεχώσουν το κεντρικό κτήριο του. Έτσι περνάει ο καιρός και εμείς στέλνουμε μέσα στο Φάντασμα συμπολίτες μας που έχουν προελεγχθεί από...;

Πιο ψηλά και πάνω από αυτό το στρώμα τους Φαντάσματος, υπάρχει ένα ακόμα στρώμα. Αυτό δεν είναι ορατό σε μας. Είναι πολύ πιο ψηλά και το στρώμα του «Φαντάσματος» μας εμποδίζει να το δούμε. Με το Φάντασμα, έχει την ίδια σχέση που έχει αυτό με μας. Το συνδέουν ιμάντες και ασανσέρ. Ιμάντες που μεταφέρουν εντολές και ασανσέρ που κύρια κατεβάζουν.

Λίγοι από τους «ενοίκους» του φαντάσματος μπορούν να ανεβούν σε αυτό το τρίτο στρώμα. Ακόμα λιγότεροι έχουν μόνιμη κατοικία σε αυτό το τρίτο στρώμα.

Θα του δώσω ένα όνομα αυτό το στρώμα. Παρά του Κράτους. Έτσι για το εύηχο θα το ονομάσω «Παρακράτος».

Σε αυτό το αόρατο για μας στρώμα, είναι ας πούμε ένα δαιδαλώδες και ψηλό κτήριο σα τον Πύργο της Βαβυλώνας. Έχει ιεραρχία. Δεν είναι μόνο από πολίτες της χώρας μας. Είναι ένα μίγμα ανθρώπων, του πλούτου από όλες τις χώρες. Δεν αντιλαμβάνεται τις σχέσεις των πραγμάτων όπως εμείς.

Δεν αγαπάει την πόλη μας όπως εμείς. Για αυτό το Βαβυλωνιακό κτήριο του Παρακράτους σημασία έχουν τα δικά του σχέδια. Δεν έχει ας πούμε «Εθνική συνείδηση». Οι πόλεμοι, τα σύνορα, οι διεθνείς νομοθεσίες, όλα αυτά είναι για αυτό τα εργαλεία του.

Σε αυτά εμείς όλοι είμαστε οι ηθοποιοί στους ρόλους που έδωσε το «Φάντασμα» που ελέγχει.

ίναι η κορωνίδα ελέω Θεού. Θα γεννήσει βασιλιάδες, πρίγκιπες, υπουργούς, αρχιτραπεζίτες, πάπες, προέδρους κ.λπ. Ό,τι κανόνας ισχύει για την πόλη, εξυπηρετεί ό,τι σχέδιο εξυπηρετεί τον Πύργο της Βαβυλώνας. Αυτός ο Πύργος δε στέκεται μόνο πάνω από την πόλη μας. Στέκεται και πάνω από όλες τις πόλεις και τις χώρες του κόσμου.

ε κάθε χώρα έχει το δικό του Παρακράτος σε κάποιον όροφο του Πύργου.

style="text-align: center;">Είναι η αόρατη διοικητική αρχή!

ην ίδια ώρα που εμείς ξεγελάμε τον εαυτό μας ότι ελέγχουμε το Φάντασμα πάνω από την πόλη μας, αυτό ελέγχει στην πραγματικότητα εμάς τους ίδιους. Γιατί ξέρει πως όλο αυτό είναι στο Φαντασιακό του Ανθρώπου και ξέρει πως από αυτό ελέγχει και έτσι την πραγματική του ζωή. Αν δώσει εντολή να δημευθούν όλες οι περιουσίες, όλων των πολιτών, όλου του κόσμου, αυτό θα εκτελεσθεί.

Σπάνια ή ποτέ δε, φτάνει σε τέτοιους παραλογισμούς. Έχει μεθοδικότητα. Θα δώσει μια άλλη εντολή. Να αλλάξουν για παράδειγμα τα σύνορα μιας χώρας, αν αυτό σημαίνει πλούτο και έλεγχο για κάποιον από τους ενοίκους του.

Για όλους εμάς έχει ορίσει την κατά την εποχή ηθική μας, τις επιλογές μας, τις οριοθετήσεις μας. Το μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο καθένας μας. Το πόσο χρήμα θα κυκλοφορήσει στις πόλεις μας.

Μερικές φορές που οι ιμάντες, σχέσεις μεταξύ της πραγματικής πόλης και του «Φαντάσματος» γίνονται ελάχιστοι και το «Φάντασμα» από την ανθρώπινη απληστία των λίγων, της κατά τον τόπο Ελίτ, αποξενώνεται, τότε οι πολίτες με βίαιο τρόπο θέλουν να το κατεβάσουν και να το τοποθετήσουν στο ίδιο στρώμα που βρίσκεται η πόλης τους.

Συνήθως, ο Πύργος της Βαβέλ μπορεί να το προβλέψει και να διατάξει, την αποκατάσταση της σχέσης του «Φαντάσματος» με το Πραγματικό. Να αυξήσει μισθούς, να δώσει συντάξεις, να χρησιμοποιήσει αυτά που θα λέγαμε καθρεφτάκια στους Ιθαγενείς.

Άλλες φορές, επιτρέπει μια πιο πλατειά πρόσβαση του Πραγματικού στο Φαντασιακό και προσεκτικά νομοθετεί τέτοιους κανόνες, όπως μια απλή αναλογική, όπως κάποιος κοινωνικός έλεγχος στους δημόσιους οργανισμούς, ίσα ίσα για να αποφορτίσει την Πραγματική Δυσαρέσκεια.

Την ίδια στιγμή, ξέροντας ότι οι πολλοί άνθρωποι, με τις δουλειές τους και τις οικογένειες τους και την καθημερινή ζωή που έχουν να αντιμετωπίσουν, θα βαρεθούν ή θα νιώσουν ασφαλείς. Τότε, σκεφτόμενοι ότι έχουν επιτελέσει το έργο τους, απομακρύνονται και το «Φάντασμα» με νέο χρώμα, κόκκινο ή της κανονικότητας, επιστρέφει στην παλιά του θέση. Πάνω από την πόλη.

Θα διαφθείρει τους νέους αντιπροσώπους ή εκπροσώπους. Θα τους βάλει να δούνε τον εαυτό τους ψηλά και πάνω από όλους αυτούς τους Πραγματικούς πτωχανθρώπους, εμάς τους φτωχοδιάβολους. Θα τους διαφθείρει στην ηθική και θα τους ενσωματώσει στην εξουσία του.

Κάποιοι από αυτούς, τους νέους υπηρέτες στο «Φάντασμα», θα έχουν την ευκαιρία να τους συστηθεί το Παρακράτος. Οι ένοικοι του Πύργου της Βαβυλώνας. Αυτοί θα καταλάβουν ποιος και πώς πραγματικά Διοικεί. Θα επανέλθουν με τα ασανσέρ, στο «Φάντασμα» και θα πείσουν το νέο «αίμα» για την υποταγή που πρέπει να δείξουν, αφού έχουν είτε διαφθαρεί είτε εκφοβισθεί.

Και η ζωή στην πόλη συνεχίζεται.