Στην Ελλάδα της φαιδράς πορτοκαλέας, του λογικού του παράλογου κι όμως πέρα ως πέρα αληθινού, στην Ελλάδα του είσαι ό,τι δηλώνεις, πάντα υπάρχει κάποιος που τα ξέρει όλα. Αυτός που έχει λύση για τα πάντα και, το κυριότερο, αν τον έκανες πρωθυπουργό ή υπουργό οικονομικών για μία _ και μόνο μία_ βδομάδα, θα διευθετούσε όλα τα προβλήματα και θα ζούσαμε με ξεγνοιασιά και τρελόκεφο εις το διηνεκές.

Δυστυχώς ή ευτυχώς (αφού μας δίνει την ευκαιρία να ελπίζουμε ή και να γελάμε ενίοτε), δεν σπανίζει ο γραφικός αυτός τύπος Έλληνα που τα ξέρει όλα και πιστεύει ότι είναι ο καταλληλότερος για να δώσει λύσεις σε όλα τα προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία και τη χώρα γενικότερα.

Μπορείς να τον συναντήσεις καθημερινά στο δρόμο, στην πλατεία, στο καφενείο, στη δουλειά και να τον ακούς να μιλάει με τέτοιον τρόπο, που θα σου περάσει έστω και αμυδρά απ' το μυαλό ότι αυτός _και μόνο αυτός_ είναι ο «ομφαλός της γης» ή _τουλάχιστον_ ότι η γη γυρίζει γύρω από κορμάκι του που βρίσκεται πάντα σε διέργερση.

ώς να μην είναι άλλωστε διεργερτικός ένας αδικημένος τύπος που δεν εισακούγεται. Που δεν εκφράζει απλώς την άποψή του, η οποία θα ήταν από όλους σεβαστή για κάποιο συγκεκριμένο θέμα, αλλά προσπαθεί να την επιβάλλει ως την ιδανικότερη και πλέον αποτελεσματική;

ώς να μην έχει τα νεύρα του αυτός ο τύπος που ξέρει τα πάντα καλύτερα απ' όλους και δεν του δίνουμε την ευκαιρία να γίνει (λες και η διακυβέρνηση μιας χώρας είναι το απουσιολόγιο της τάξης) πρωθυπουργός για μια βδομάδα;

Kαι επειδή, μ' αυτή την παιδική αφέλεια που χαρακτηρίζει όσους κινούνται και εγκλωβίζονται στο μικρόκοσμό τους, νομίζει ότι όλοι γύρω του είναι ανάξιοι, ανίκανοι, μικροί και πουλημένοι, επειδή μόνο αυτός έχει την ικανότητα να απονέμει δικαιοσύνη, να εξουσιάζει δίκαια και να νομοθετεί, επειδή μόνο αυτός είναι αυτάρκης, επιτυχημένος, ικανός, αδέκαστος κι όλοι οι άλλοι ανθρωπάρια του πεταματού, έχει το πείσμα και την υπέρμετρα ανόητη φιλοδοξία όχι μόνο να διεκδικεί το αλάνθαστο, αλλά και να αφορίζει όσα δεν τον βολεύουν με ύφος και αμετροέπεια τριακοσίων καρδιναλίων.

Γι' αυτό και είναι σίγουρος πως είναι ο εμπειρογνώμονας για θέματα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, ιστορικά, στρατιωτικά, συνδικαλιστικά, επαγγελματικά, πολιτιστικά, τεχνολογικά, ιατρικά, φιλοσοφικά και λοιπά και λοιπά και λοιπά. Απ' αυτόν θα ακούσεις συμβουλές για το πώς μπορεί να προβλεφθεί ένας σεισμός, αλλά και πώς γίνεται καλύτερο το γαρμπίλι. Αυτός είναι να ένας και μοναδικός που έχει τα γκατς να γίνει αρχηγός, επικεφαλής ομάδας, τερματοφύλακας, προπονητής ή σουτέρ. Αυτός κερδίζει τα ρεμπάουντ, αυτός φυλάει τα τέρματα.

υτός είναι που θα ακούσεις να λέει με καημό στο καφενείο «Ε, ρε και να ήμουν πρωθυπουργός για μια μέρα, να δεις πώς θα τα διόρθωνα όλα»!

υτός! Αυτός ο άνθρωπος αυτός! Ο γνωστός σε όλους! Ο διαβόητος ΞΕΡΟΛΑΣ!

Ο ΞΕΡΟΛΑΣ που φωνασκεί στη διαπασών για να πείσει για την άγνοιά του, που με τη στείρα κριτική του απορρίπτει την εξειδίκευση και θεωρεί ότι τα πάντα είναι "ευκολάκια" για την αξεπέραστη διάνοιά του, αυτός που με πέντε λεπτά διάβασμα και πέντε βδομάδες κουτσομπολιό στα ταβερνεία μπορεί να γίνει από δικαστής μέχρι καρδιοχειρουγός. Αυτός που το μόνο που δεν αντιλαμβάνεται είναι ότι όσο βροντοχτυπάει την καμπάνα της αδιαμφισβήτητης νοημοσύνης του, τόσο πιο προφανές κάνει το ακλόνητο στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας του. Αυτό του "Ντενεκέ του ξεγάνωτου"!

Αυτός που τυφλωμένος από την αβάσιμη αυταρέσκειά του, προσπαθεί να γοητεύσει τους πάντες σε οποιοδήποτε περιβάλλον κι αν βρεθεί.

ι άλλοι είναι ο στόχος της ανύπαρκτης χωρίς αυτούς μικροαστικής ζωούλας του. Με αυτούς ασχολείται, αυτούς προσπαθεί να πείσει και να γοητεύσει. Και εκείνοι, αν δεν τον αγνοήσουν επιδεικτικά, τόσο που να πέσει σε μαύρη μελαγχολία, τον σιγοντάρουν υποκριτικά και κάνουν εξέδρα γύρω του αποδίδοντάς του χαρακτηρισμούς όπως: "Eίσαι κι ο πρώτος", "Πες τα, ρε μεγάλε", "Είσαι γεννημένος για αρχηγός", "Καλώς τον παιχταρά μας!" κ.ά.

Αυτά είναι εν ολίγοις τα χαρακτηριστικά του Έλληνα ξερόλα και της εξέδρας του.

να συνονθύλευμα ανθρώπων που δεν έχουν μπέσα, με φιλίες του ποδαριού, που βασίζονται σε εξυπηρετήσεις, υποβόσκοντα μαχαιρώματα και χαιρέκακες εκδηλώσεις κατανόησης. Με πουλήματα και ξεπουλήματα, με συναδελφικές σφαλιάρες, απογοητεύσεις και κλωτσιές στα υπογάστρια. Σχέσεις χωρίς περιεχόμενο και μέρες χωρίς νόημα.

ωές ολάκερες χαμένες μέσα σε φανφάρες και μεταξωτές κορδέλες, για το θεαθείναι.

?νας κόσμος ψευδαισθήσεων που περικυκλώνει και υποτιμά ανθρώπους με αξία και γνώσεις.

?νας κόσμος γεμάτος ξερόλες που εξυπηρετούν το σύστημα και χρησιμοποιούνται από το σύστημα για να ελέγξει τους υπόλοιπους.

Ένας κόσμος γεμάτος απόβλητα που καλό θα ήταν να αποβάλλονται άμα τη εμφανίσει, πριν προλάβουν να μολύνουν περισσότερο τα υγιή και αξιόλογα κύτταρα αυτής της ρημαδιασμένης χώρας.

Ένας κόσμος γεμάτος φωτεινούς (κατά δήλωσίν τους) ανθρώπους-σημαδότες, που καλό θα ήταν να τοποθετηθούν σε καρόδρομους για να δίνουν το πράσινο φως σε καμιά περαστική κι ανύποπτη μπεκάτσα.

 

style="text-align: right;">V... (το ν με βου)

bsp;